Ο αποξενωμένος

Κοιτά με μάτια παραπονεμένα, φωλιές περιστεριών.

Των ονείρων ο περαστικός βουλιάζει στη σιωπή

κι ας πλούτισε με του ήλιου τις αχτίνες.

Δίνει τα χέρια του τα πληγωμένα,

κανείς δεν πρόσεξε το αίμα

που κυλούσε απ’ την καρδιά.

Ήρθε ο έρωτας να χτυπήσει, την πόρτα τη κλειστή

κι ένιωσε την ανάσα του να σβήνει μες στη μοναξιά.

Η μοναξιά, αυτή η μαύρη θάλασσα

και της ψυχής το θεόρατο κύμα

έγινε τόπος θεϊκός με μοσχοβολιστά λουλούδια.

Έγινε το σπίτι της υπομονής που κατοικούν οι μνήμες,

έγινε η αυλή που σε ξυπνά με τόσα παραμύθια.

Φτερά περιστεριών οι λέξεις του ψηλά,

χαμένα αποσιωπητικά οι ανεπανάληπτες στιγμές τους.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης