Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Ο αποξενωμένος





Κοιτά με μάτια παραπονεμένα, φωλιές περιστεριών.
Των ονείρων ο περαστικός βουλιάζει στη σιωπή
κι ας πλούτισε με του ήλιου τις αχτίνες.
Δίνει τα χέρια του τα πληγωμένα,
κανείς δεν πρόσεξε το αίμα
που κυλούσε απ’ την καρδιά.
Ήρθε ο έρωτας να χτυπήσει, την πόρτα τη κλειστή
κι ένιωσε την ανάσα του να σβήνει μες στη μοναξιά.
Η μοναξιά, αυτή η μαύρη θάλασσα
και της ψυχής το θεόρατο κύμα
έγινε τόπος θεϊκός με μοσχοβολιστά λουλούδια.
Έγινε το σπίτι της υπομονής που κατοικούν οι μνήμες,
έγινε η αυλή που σε ξυπνά με τόσα παραμύθια.
Φτερά περιστεριών οι λέξεις του ψηλά,
χαμένα αποσιωπητικά οι ανεπανάληπτες στιγμές τους.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου