Προσκυνητής αγάπης

Εναποθέτω τα φιλιά, προσκυνητής αγάπης.

Σαν χείμαρρος στη βουνοπλαγιά του στήθους σου υπάρχω

για να γευτώ νερό απ’ το αυλάκι σου,

της ηδονής το θαύμα.

Τα χείλη σου που στέγνωσαν στου έρωτα το δρόμο,

απόψε μου προσφέρθηκαν

σαν δώρα της καρδιάς σου,

απόψε με τυφλώσανε στη σιγαλιά των πόθων.

Βλέπω το μόνο όνειρο· την κοιλάδα του κορμιού σου,

βλέπω πόνους ν’ αφαιρώ απ’ το τρυφερό κορμί σου

κι ελπίδες αντικρίζω να ξυπνούν μέσα απ’ το πουκάμισό μου.

Λόγια ακούω να γεννούν αγκαλιές μυρωδικές

κι ανάσες που με προσπερνούν στης νύχτας το φιλί έχω δώσει.

Άσπρα περιστέρια έχουν σταθεί στα πόδια σου απαλά

και γύρα κάνουν στων χεριών σου την αυλή

ν’ ακούσει πάλι η ψυχή το κλάμα των ονείρων.

Ν’ ακούσει ο κόσμος την ψυχή που έκοψε το δάκρυ

με των χεριών μου την ορμή

και της τελείωσης το στίγμα,

εκείνο που αφήνει στο κορμί

τη λύτρωση απ’ το χάδι,

εκείνο που ανοίγει μια καρδιά

που είχε κλειστεί στη μέρα

κι απ’ του φεγγαριού τα βήματα

δεν γνώρισε κανένα άστρο,

μόνο εκείνο που άστραφτε τη λύπη στη ματιά σου.

Οι ουρανοί αφήσανε αλήθειες να γλιστρήσουν

σαν ένα στηθόδεσμο ανοιχτό που σπαρταράν οι καρποί του,

για να έρχεται ο τρυγητής με το δρεπάνι χάδι

και να σου βάζει μες το νου τους αρνητές της θλίψης·

το βλέμμα, τους αναστεναγμούς και το περήφανο βήμα.

Στις πύλες των ελπίδων σου στέκομαι και φωτίζω.

Όλα τ’ άστρα έκλεισα μέσα σε μια παλάμη

κι απάνω σου ακούμπησα τις λέξεις που σε κάνουν

μούσα, νεράιδα ακοίμητη στων πόθων τα ξενύχτια!

Λάσκαρης Π. Ζαράρης