Στης Νεραϊδένιας τη μοναξιά

Αμίλητη στα ακρογιάλια του ονείρου,

ψηλά στον ήλιο που δόξαζε τον ουρανό

τις σαϊτιές του έρωτα δοκίμαζες καρδιά μου,

ήσουν η άνοιξη που λάμπρυνε το φως.

Πάνω στα υγρά, θολά σου μάτια

άρχισε ο μπάτης να φυσά

και η ανάμνηση σαν θεριεμένο κύμα

ερχόταν να σε πάρει μακριά.

Πήγε να πέσει η βροχή

που θα ’σβηνε όσα ζήσαμε μαζί.

Πλεούμενα καράβια οι ελπίδες μας,

του ανέμου παιχνίδι τα μαλλιά

δεν άσπρισαν ακόμη στα στερνά.

Βαδίζεις σαν πουλί χωρίς φτερά

μαλαματένια τα φιλιά.

Οι αγκαλιές ήταν σφιχτές

μες στου ονείρου τη φωλιά,

γέννησαν ξαφνικά τις αστραπές

στης Νεραϊδένιας τη μοναξιά.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης