εσύ πρωινή χαρά
σαν ήλιος σε ουράνιο δώμα που συναπαντά
της αυγής το αχάραγο κορμί.
Σε μια γιορτή της νύχτας μυστική
ένα νυστέρι η σιωπή
που μάτωσε το κλάμα σου απότομα…
Θυμάσαι λόγια νοσταλγικά
που έπεσαν κάποτε σαν πέτρες στο βυθό…
Βουβή καρδιά στα πέλαγα πώς δροσίζει
τον πόνο που έγινε πληγή,
όνειρα που έπλασες από μικρή
και εύθραυστα αισθήματα χάθηκαν σ’ ερήμους!
Στο πρόσωπό σου ρόδιζε το χρώμα της ζωής,
στα χέρια σου πλημμύριζε η αψάδα της ψυχής,
τα βλέφαρα σου πάντοτε γερμένα στην Ανατολή,
λυτά τα απέραντα ξανθά σου τα μαλλιά.
Είχες μαζί τις αστραπές στα σύννεφα ψηλά,
είχες φεγγάρι στήθος να σκιρτά στην αγκαλιά,
φιλιά ενός έρωτα ουράνιου, μακρινού
κι όλα τα κύματα της θάλασσας, να σου εμπνέουν σιγουριά.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου