Νησί του έρωτα και των ανέμων

Φουσκώνει η θάλασσα πολύ

με τα μαβιά της κύματα.

Στέλνει το αγριεμένο της φιλί

κι ο ουρανός ο σκοτεινός

πάει ν’ ανοίξει μια πληγή

στη μνήμη που επέστρεψε εκεί.

Νησί του έρωτα και των ανέμων,

νησί της θαλασσοταραχής

όπου οι αύρες στα βράχια σου φωλιάζουν,

οι γλάροι τ’ όνομά σου ψάλλουν.

Αχ, το βελουδένιο σου κορμί

πώς απλωνόταν σαν σημαία των ονείρων!

Ας δόθηκες στον ύμνο των ψιθύρων,

ας στράγγιξες του ήλιου τις αχτίνες

κι ας πήρες απ’ τα σύννεφα τη λαχτάρα της βροχής.

Εδώ, σ’ αυτή τη γη πόθησες τον τέλειο έρωτα,

ας γέλαγε ο ουρανός με αστραπές

και σου ’στελνε η θάλασσα

το αγριεμένο της φιλί.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης