Ένα ποίημα του Θεόδωρου Σαντά

ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΦΥΚΙΑ

Δεν ξέρω αν μπορώ να σε λέω αγάπη,

να σκουντάω τον άνεμο

και να με εξουσιάζουν τα θέλω σου.

Δεν ξέρω αν μπορώ να γλιστρώ

στα πράσινα φύκια

που αργοσαλεύουν στους όρμους σου,

να ξενυχτώ να σου γράφω

ποιήματα της εικαστικής

και να εισπράττω τα εύγε σου.

Δε μιλώ με στίχους που σε πλήγωσαν χθες,

με ακροβασίες που διαρρηγνύουν

τη μεταξένια κλωστή απ’ την Αριάδνη σου.

Με τους ήχους της νύχτας μιλώ

με την ηχώ απ’ το γέλιο σου

με τον τριγμό των δακρύων

που έχουν αποθέσει

τη στίλβη των άστρων σου

στους κρύπτες των ορυγμάτων.

Δε θ’ αφήσω τη λάμψη σου

σε σκουριασμένες ματαιοδοξίες του χθες.

Ίσως χρειασθεί να παραβιάσω

τα μη και τα πρέπει,

έστω μ ’ένα ταξίδι στο Αιγαίο

να εκπληρώσω το τάμα στον Άγιο σου

κι ας γίνω σκιά της σκιάς μου

στη σκιαγραφική της μαγνητικής.

Όμως στις αναλαμπές του Σεπτέμβρη

καθώς θα τρυγάμε την άμπελο

και θα αναζητούμε χωρίς ενοχές

το τσαμπί απ’ τον βότρυ μας,

μ’ ένα παρατεταμένο φιλί

θα συνεχίσουμε με την ποιητική της μαιευτικής

ν’ αντιφεγγίσουμε αλήθειες

με τον ορθολογισμό του Παράδεισου!

Θεόδωρος Σαντάς

Θεσσαλονίκη