Ο Ποιητής κάτω απ’ το δέντρο των ωρών,
γλυκόπιοτους στίχους συγκέντρωνε, στο ποτήρι του να πιει.
Και να σου! Το πνεύμα – η φωτισμένη γυναίκα, η Μούσα
που άγγιξε με τα αερικά της χέρια τον μαγικό του οίστρο,
να πως ξεσήκωσε τους ανέμους του μυαλού
σε κάτι εξαίσια, βαθύσκιωτα μονοπάτια
απ’ όπου ο στίχος θα τρέξει σαν χαρούμενο παιδί!
Κι αν το αίσθημα που πάνω της φούντωσε το πάθος,
αν οι φτερούγες στις πλάτες της ήταν γεμάτες και πλατιές,
μόνο τα όνειρα την πίστη θ’ αναστήσουν
και τα χείλη της θα δροσίσουν στο υπέρλαμπρο φιλί του.
Κόρη με το θνητό περίβλημα,
στου στίχου το άγγιγμα σπαρταρούσε
και το μελένιο φιλί ποθούσε, στης γλώσσας τα ουράνια.
Είδε ψηλά το φως να διαπερνά τις πυκνές, ανέγγιχτες φυλλωσιές
παίζοντας ανάμεσα από τα κλαδιά, από φύλλο σε φύλλο.
Είδε το φως μιας νοητής ουράνιας σκάλας
που ανέβαινε ο ύμνος της ζωής και προχωρούσε η ξεγνοιασιά
σαν Θείο δώρο, μεταγγίζοντας της φωνής της τη γλυκάδα.
Πώς προσπερνούσαν πάνω της, σαν αγγίγματα λεπτών φτερών
τα δάχτυλά του Ποιητή, τα βουτηγμένα στη μελάνι
ζωγραφίζοντας σ’ αυτό τ’ αγνό χαρτί – το σώμα της
που στων πόθων το κύμα είχε παρασυρθεί!
Μαύρα μικρά σημάδια που μέτρησε στο θεοστάλακτο κορμί
ο δημιουργός μιας ιδανικής στιχοπλοκής
καλώντας κάτι υπέροχες στιγμές,
παραδομένες στης αρμονίας το παιχνίδι.
Μια ανυπόφορη ζωή εξαργυρώθηκε σε όνειρα,
σε αιώνιες ρήτρες Ποιητών που σμίγουν με τη Μούσα
προσυπογράφοντας τον ήχο των απαλών χειλιών,
τον επικίνδυνο ζυγό των όμορφων ματιών,
ας στάξει απ’ τις φλέβες και τα κύτταρά τους όλη η ουσία,
ας τους στραγγίξει εκείνη όλο το μυστήριο, όλη την ιερή μανία!
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
** Α΄ Έπαινος από την Εταιρεία Τεχνών, Επιστήμης & Πολιτισμού Κερατσινίου το έτος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου