Δύο ερωτικά ποιήματα της Άννας Ιωαννίδου

ΕΡΩΤΙΚΟ ΜΑΓΜΑ

Καυτή λάβα ο έρωτας.
Ξεπηδά απ’ το ηφαίστειο της καρδιάς.
Καίγονται τα χείλη στην αίσθηση του φιλιού.
Μάζεψα τα δάκρυα του ήλιου
να πιω να ξεδιψάσω.
Κάλεσα τους πέντε ανέμους
να δροσίσουν το κορμί.
Έπεσε και μια βροχή απ’ αστέρια
να ξεπλύνει τ’ αποτυπώματα
απ’ τις αγάπες του χθες,
να διαλύσει τη σκουριά της ψυχής.
Ήρθε η στιγμή να περιπλανηθώ
σε «επικίνδυνα» μονοπάτια.
Δε φοβάμαι.
Θα μπω στο άβατο της καρδιάς σου.
Θα το τολμήσω.
Θ’ αφεθώ στη λάβα του έρωτα. Κι ας καώ!

ΑΠΟ ΤΟ ΓΚΡΙ ΣΤΟ ΦΩΣ: ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Το βραδινό φως της ασημένιας θάλασσας
γλιστρά δραματικά στις σκέψεις σου
και σημαδεύει τα βότσαλα της πλήξης.
Γκρίζες, έρημες οι χειμωνιάτικες νύχτες
κι οι γυμνές σκιές μιλούν
σαν σκοτεινά μοτίβα στην άμμο.

Ματώνουν τ’ αστέρια στο βαθύ μπλε του ορίζοντα.

Πληγώνεται η ψυχή σου
σε μία ψευδαίσθηση βεβαιότητας,
χάνεται, λυγίζει στην κραυγή του πόνου,
χωρίς το άγγιγμα της αγάπης,
τη δύναμη της ζωής, την αύρα του παραδείσου της Εδέμ.
Φοβισμένα, άγρια όνειρα στην αντανάκλαση του φεγγαριού.
Ανώνυμες οι στιγμές της μέρας.
Μία παγίδα στο χρόνο που τρέχει.

Κι η μοναξιά σιωπηλή, ανέκφραστη
μόνιμος σύντροφός σου στις διαδρομές του νου.
Σε ταξιδεύει στο βυθό,
στο έντονο άρωμα της θάλασσας, στο άπειρο του σύμπαντος.
Συννεφιασμένος, οργισμένος ουρανός, τα υγρά σου μάτια,
μία καταιγίδα από δάκρυα στο μακρύ μονοπάτι.

Μα θέλεις ν’ ανακαλύψεις τα μυστικά της Άνοιξης...
Πυξίδα σου το ζεστό χαμόγελο του ήλιου,
το απρόσμενο τραγούδι των πουλιών,
η μαγική ανάλαφρη πνοή του αέρα.

Η ηλιαχτίδα σπάζει τον καθρέπτη του φόβου,
λούζει τη γη της ύπαρξής σου.
Μία ευαίσθητη γλυκιά σκέψη,
σαν σταγόνα από μέλι στη ζυγαριά του χρόνου.

Και το ουράνιο τόξο άρχισε να γελά δειλά,
να στροβιλίζεται στο φτερούγισμα του Έρωτα.
Χορεύει η καρδιά.
Μεθυσμένες οι αισθήσεις,
κόκκινο ευωδιαστό ρούχο στο κορμί σου.
Γαλάζια λάμψη το βλέμμα σου,
μία κρυστάλλινη ουράνια μελωδία.
Ένα ταξίδι στην αναζήτηση της ευτυχίας,
μία πρόσκληση στη γιορτή της αγάπης.

Τώρα διαβρώθηκαν τα δεσμά της μοναξιάς.
Ουράνια γαλήνια δροσιά
στο λιμάνι της ψυχής σου, στον κύκλο της ζωής.
Φάρος του βράχου
έπλυνε με καθάριο φως τον παλμό της καρδιάς.
Η μουσική κι η φαντασία
ένα δικαίωμα στην ελπίδα.
Μήνυμα χαράς, θεία δωρεά.
Φωτισμένο τέλος
ζωγραφίζει την έξοδο από τη μοναχική διαδρομή.

Άννα Ιωαννίδου

Θεσσαλονίκη