1
«Κόπηκε και έπεσε απ’ τη ζακέτα μου, καθώς απομάκρυνα το σώμα μου απ’ το δικό σου, κάτω στο βρεγμένο έδαφος. Τη στιγμή που κρατούσα τα χέρια σου μέσα στα δικά μου, τα θολωμένα μάτια μου το προσπέρασαν. Γύρισα την πλάτη, γύρισες την πλάτη και χωρίσαμε. Ήθελα να κοιτάξω πίσω μου, αναρωτιόμουν αν έχεις γυρίσει να με κοιτάξεις έστω και για ένα λεπτό.
Διαχωριστική στιγμή το βρεγμένο κουμπί, κάτω στο χώμα.
Κοίταξα τη ζακέτα μου, καθώς την πετούσα στον κάδο σκουπιδιών. Είχε το άρωμα σου φορεμένο και είτε θα την είχα αυτούσια, είτε όχι. Λειψές αναμνήσεις με κόβουν σαν ξυράφι, επιλέγω την ολική αμνησία».
2
«Ένα τραπέζι στο χείλος της άμμου, κινδυνεύοντας να πνιγεί, ένα λευκό φόρεμα το ντύνει, με κόκκινες κηλίδες και δύο ποτήρια νερό γεμάτα, το δικό του κρασί το είχε πιει, το δικό της την περιμένει.
Αόρατα σώματα, μόνο οι σκιές τους όρθιες σαν αγάλματα, ασάλευτα στις απειλές της θάλασσας, συνεχώς ριζωμένα. Το σώμα της επέπλεε δίπλα στην κόκκινη πισίνα, γυμνή».
Εύη Γκάλαβου
Κοζάνη
Σας ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγκινείται κάθε φορά!
Το συγκινείται με "ε" στο τέλος.
ΔιαγραφήΑγαπητέ ανώνυμε.
ΔιαγραφήΣας ευχαριστώ, για την διόρθωση..η κίνησή σας αυτή με συγκίνησε βαθύτατα.
Να είστε πάντα καλά!
Θα μπορούσα να βρω πολλές δικαιολογίες για την απροσεξία/αμάθεια/ημιμάθεια μου.
Μα πάντα εκτιμώ, αυτές τις κινήσεις.
Και πάλι σας ευχαριστώ!
Όμορφα και τα δυο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερισσότερο μου άρεσε το πρώτο.
Σας ευχαριστώ.
ΔιαγραφήΝα είστε παντα καλα.