«ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ» από τον Τίτο Ζώη.

Να ’ταν λέει ένα καράβι, να ’ρθει τώρα να με πάρει.

Ναύτης μέσα, να μπαρκάρω, σ’ άλλους τόπους να με πάει.

Σαν στης νιότης μου τα χρόνια, το τιμόνι του να πιάσω,

κι απ’ τις συμπληγάδες πέτρες, ίσα-ίσα να περάσω.

Και στη γέφυρα επάνω, σαν τη βάρδια μου θα κάνω,

τ’ άστρο του βορρά να φέγγει, οδηγό μου να το βάνω,

σ’ άλλες θάλασσες να πάω, τα πελάγη να γυρίσω,

ν’ ακούσω τις σειρήνες, με γοργόνες να μιλήσω.     

Στ’ άλμπουρο το μεσιανό του, πάνω να βρεθώ και πάλι,

ν’ αγναντέψω πέρα ως πέρα να γεμίσει το κεφάλι,

Απ’ την ομορφιά εκείνη των χυμένων των χρωμάτων,

απ’ τ’ αρώματα της φύσης, τούτων όλων των θαυμάτων.

Σαν ο ήλιος πίσω γέρνει, προς τη δύση περπατάει,

τον ορίζοντα αγγίζει μέσα στο νερό βουτάει.

Να σταθώ εκεί στην πλώρη, που το κύμα την παιδεύει,

και να νιώσω το μαΐστρο, το κορμί μου να χαϊδεύει.

Σ’ άλλες χώρες ξωτικές,  πέρα  να ταξιδέψω,

απ’ ακρογιάλια τροπικά, βότσαλα να μαζέψω,

Ωκεανούς γυρίζοντας, Ιθάκη να σε ψάξω,

κι αν βρω λιμάνι απάνεμο, το είναι μου ν’ αράξω.