Σ’ ένα χαρτί τα όνειρα ανθίζουν

Οι πρώτες λέξεις, μου καρφώνουν μαχαιριές·

βγαλμένες απ’ του πόνου το σοφό κουτί.

Γιατί να μην αντέχουν τη σιωπή και πρέπει να φωνάζουν

ή να μιλάνε συλλαβιστά στις ρίζες της ψυχής μου;

Η θάλασσα που νότισε το χρώμα των μαλλιών της

και κοίμισε τα όνειρα στη χώρα των ματιών της,

αυτή η μεθυσμένη άνοιξη που άγγιξε τα πάθη

τις αντιστάσεις άλωσε της πολυπόθητης αγάπης.

Κι ύστερα πριν η λέξη αφεθεί στα απαλά της χείλια

σαν άγγελος που αρνήθηκε την επουράνια ευτυχία,

πέταξε μέχρι τη γη να πάρει την οδύνη.

Απ’ τα τοπία των νησιών που μοιάζουν βυθισμένα,

βγαίνει ο πόθος των Θεών:

«Θνητέ που αρέσκεσαι να παίζεις με το χρόνο,

τον ήλιο ζύγωσε και υψώσου,

ηφαίστειο που ρίχνεσαι με τη λάβα της γραφής σου,

πλάσε τον πρώτο στίχο να κρυφτεί η μοναξιά

και τη φωτιά που άπλωσε το κύμα στα ρηχά νερά

ρίξ’ την επάνω στο χαρτί ν’ ανθίσουν όνειρα μεγάλα».

Λάσκαρης Π. Ζαράρης