Τη ζωή μου ταξίδεψα ως τα κύματα
να τη θέσω φρουρό στ’ ουρανού
τ’ αμαρτήματα.
Με ανθύλλια γύρης πορεύεται
η εκατόφυλλη Υακίνθη,
ψάχνοντας έναν εφικτό χρησμό,
αφού εσύ βαστάς
της άνοιξης την έλευση.
Σε παρατεταμένο σχοινί η υπομονή!
Ως κι η σιωπή βαρέθηκε μονάχη της
να ζει για να θρηνεί.
Μα ποιος πουλάει αφέλεια
για ν’ αγοράσει νου;
Θα πρέπει κάτι να συμβεί
για να εφησυχαστούν τα κύματα.
Προσμονώ την ώρα και τη στιγμή,
που ένα ανελέητο κύμα
τα απόβλητα θα καταπιεί
των χαλεπών καιρών.
Που ο τζίτζικας θα αλλάξει
το σκοπό να τραγουδά τη νύχτα.
Να μην τον πιάνει μάτι ανθρώπινο
κι ούτε η καμένη γη
να του προτάσσει την ευχή.
Μέσα στις νύχτες, που γλυκές
φωνές θα άδουν
την επανάσταση της φλαμουριάς.
Με τις αλέες να οριοθετούν
τον ίσκιο τους
σ’ εκχύλισμα μέλυδρο
από essence Armani.
Συναγείρω τ’ αγάλματα
για ν’ αποσβήσω
τη μιζέρια της ντροπής.
Σφυρίζω στα χόρτα και στα βάτα
ν’ ανοίξει ο δρόμος
να περπατήσει το καλοκαίρι
απάνω τους μήνες του.
Αφού από σένα εξαρτάται,
αν το φετινό μαξούλι δέσει
ή ο αγέρας το εξανεμίσει
στην εντέλεια των κυμάτων.
Έξω απ’ το όριο των μοιρών πιθανόν
να βρίσκονται
τα συναπαντημένα χρόνια
μιας γέρικης φρουσκλιάς,
που τ’ αγέρι εξευμενίζει με διλήμματα
σαν χρησμούς να της ξαπλώνει
απανωτά στα κύματα.
Από πτυχές παιδικής χαράς σφύζει
ο ρυθμός στα άδυτα της μέντας.
Καταπραΰνει ηθελημένα
τ’ αστέρωτο λιβάδι
τη μυστική πανσέληνο,
που γίνεται παρανάλωμα
στου φίλυρου την άχνα.
Από μια ρωγμή του νου αφομοιώνεται
η μονάκριβη γνώμη,
που θέλει τα σύκα
να ωριμάζουν όλα απάνω στη συκιά.
Λιόφυτες σκέψεις συνηγορούν νωχελικά
στο γκριζοπράσινο καταμεσήμερο.
Τη μέρα αδημονώ,
που το περβόλι θα πάψει
να υπακούει στην αθλιότητα,
που σβήνει πάνω του.
Την ώρα, που οι γελαστές
φωνές των κοριτσιών
τους έρωτες κρεμούν στα πετροκέρασα
κλαδιά της κερασιάς.
Πάρε απ’ το χέρι τους λεπτοδείκτες κι έλα
γιαλό γιαλό στου ορίζοντα την άκρη.
Εκεί όπου τα σύννεφα συλλογίζονται
το βάρος ν’ απιθώσουν,
που κουβαλούν σε θύελλες.
Εκεί όπου ο αγέρας την κόψη περιθάλπει
της πανωλεθρίας
του τελευταίου ναυάγιου.
Εκεί όπου τ’ αστέρια
συμπτύσσουν την ένταση
για να ’βγουν τη νύχτα να κάψουν
τους θυμούς μιας αστρικής ραψωδίας.
Θα σε συναντήσω
στο υπερπέραν του χρόνου
όπου το μαϊστράλι θα ασπάζεται
των γλάρων το κρώξιμο.
Το βλέμμα να σμίξουμε
στα μάγια της άνοιξης,
που λύνουν χιλιάδες μινυρίσματα
και πλέκουν στεφάνια
απ’ αργυρά ρινίσματα.
Vicky Kostenas Lagdos
Dichterin
Zürich, 20. Mai 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου