Δύο ποιήματα από τον Θεόδωρο Σαντά

ΠΕΡΑ ΣΤΟ ΜΑΚΡΥ ΠΟΤΑΜΙ

Τραγούδια της ποίησης

Πέρα στο μακρύ ποτάμι

βγήκε σύννεφου πλοκάμι

και του πνίγει τα όνειρά του

μέσα στα μαβιά νερά του.

Στην καρδιά του θα μιλήσω

λίγη πίκρα να του σβήσω.

Αχ, χλωμό μου παλικάρι

όμορφο σαν νιο φεγγάρι.

Γίνε κάστρο στους βοριάδες

και στου κόσμου τους χιονιάδες,

μη ζητάς τους παραδείσους

μείνε ήλιος, δίχως μίσος.

Πέρα στο μακρύ τ’ αλώνι

το άτι ο Κωνσταντής σελώνει.

Χίμαιρες να πολεμήσει

τη ζωή του να κερδίσει.

Στην καρδιά του θα μιλήσω

λίγη πίκρα να του σβήσω.

Αχ, χλωμό μου παλικάρι

όμορφο σαν νιο φεγγάρι.

Γίνε κάστρο στους βοριάδες

και στου κόσμου τους χιονιάδες,

μη ζητάς τους παραδείσους

μείνε ήλιος,δίχως μίσος.

Πέρα στο μακρύ τον κάβο

ένα φως κάνει σινιάλο.

Μια φιγούρα τσακισμένη

μια ψυχή τρικυμισμένη.

Στην καρδιά του θα μιλήσω

λίγη πίκρα να του σβήσω.

Αχ, χλωμό μου παλικάρι

όμορφο σαν νιο φεγγάρι.

Γίνε κάστρο στους βοριάδες

και στου κόσμου τους χιονιάδες,

μη ζητάς τους παραδείσους

μείνε ήλιος, δίχως μίσος.

ΥΜΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Οι λέξεις χοροπηδούν...

τα αισθήματα πάλλονται

κι η αυγή σε βρίσκει

να ξαγρυπνάς για την ποίηση,

ν’ ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα

και να στάζουν αίμα τα μάτια σου.

Υμνογραφία του Πόντου

ζωγραφική της καρδιάς,

πάντα όσο κι αν θέλεις

να αποποιηθείς τον τίτλο του ποιητή

ποτέ δε θα κατορθώσεις

να κρύψεις τον «Παρθενογέννητο στίχο» σου,

αφού στα νερά του Ιορδάνη

το Πνεύμα σ’ έχρισε ποιητή

«του εκατόφυλλου τριαντάφυλλου»,

να δημιουργείς και να κοιμάσαι ελάχιστα

να προλαβαίνεις να καταγράφεις

την αινιγματική των ανθρώπων.

Παρέμεινες ένα κοχύλι κλειστό

ένα κρινάκι της Παναγιάς,

η ελπίδα της μάνας σου

να συνεχίσεις τα όνειρα

που είχε κρυμμένα σε κάτι ποιήματα

γραμμένα στα περιθώρια

απ’ το αλφαβητάρι της

να στα χαρίσει, λίγο πριν απ’ το γάμο σου

μέχρι που σε ανακάλυψε

η ποιητική των αγγέλων

και σ’ ενέταξε στον κύκλο των ποιητών

της «Ουράνιας μελωδίας»!

Θεόδωρος Σαντάς

Θεσσαλονίκη