«Στο Άουσβιτς η ποίηση εκτελέστηκε…»
( I )
…υπό τις ανάσες των μελισσών αναζωογονείται το άνθος,
το άνθος ανασαίνει τα σάλια των και σχηματίζει ξεραμένες δροσοσταλίδες,
η πρωινή υγρασία πληθαίνει τα υγρά και βαραίνει ιδρωμένα τα φύλλα –
έρχεται ο ήλιος και διαφανείς ατάκες εξατμίζονται από τους πόρους των λουλουδιών…
( ΙΙ )
τα ελαφρά ποδοβολητά του ανέμου ταράζουν τα ισχνά κλαδιά των φυτών,
τα φυτά γνωρίζουν πως πρέπει (και πότε) να λικνίζονται και να κινούνται,
η κίνηση μεταβάλλει τις στιγμές και εξελίσσει τις καταστάσεις του αόρατου αρώματος
και το άρωμα ποτέ δεν εκλείπει· μονάχα μεταφράζεται δυσοσμία σε στιγμές από-γνωσης…
( ΙΙΙ )
η ανεμοζάλη στα πτηνά, πάνω από τα φουγάρα και στα βλέφαρα των μπαλκονιών,
κάποια μπαλκόνια πολυτελείας, που κρύβουν ήλιο και δεν ιδρώνουν σοβάδες,
ρυτιδιασμένα τσιμεντένια κορμιά παραταγμένα- κολλημένα, το ένα ασφυκτικά δίπλα στο άλλο,
άλλος κοιτάει, άλλος γράφει, άλλος σκέφτεται και οι περισσότεροι ανέντιμοι μουρμουρίζουν…
(ΙV)
καθημερινά, ματιές τρέχουν ανυπόφορες και σκουντούφληδες χτυπάνε σε ματιές, άλλων περαστικών,
περαστικοί ειπώθηκε πως είμαστε, μα είμαστε εδώ και περαστικά είναι τα περιστασιακά αγγίγματα,
αγγίζοντας πόρους κατανοείται η ύπαρξη και υπάρχει η επαφή όσο η επιθυμία γι’ αυτήν,
αυτή και αυτός, ο ορίζοντας και η γη –είναι οι ματιές /τα χάδια στο κορμί…
(V)
"ραδιενέργεια και δημοκρατία" δεν πάει, απόσταση και πόθος πάντοτε λανθάνει,
χτυποκάρδια χοροπηδάνε από τετραγωνικό σε τετραγωνικό και βουτάνε σε αποχετεύσεις,
οι αποχετεύσεις των ονειρώξεων βρίσκονται στα αυτιά και αυτά μιλούν σε όλα τα άλλα πρόσωπα, εκτός του ΕΓΩ…
(VΙ)
κολυμπώντας στην ιλουστρασιόν μετάφραση των συναισθημάτων, τρύπες στο νερό και γάλα πουλιών,
το σύστημα πίνει τα ξεραμένα αίματα των πληγών του στα καψαλισμένα πρόσωπα των μελών του,
τα μέλη διαμελίζουν τις φλέβες των και γονατίζουν μπροστά στην υποψία της ομορφιάς,
η ομορφιά ισχνή –λιπόσαρκη σε ενόργανες ευκαμψίες σκαρφαλώνει στο εφηβαίο της ασχήμιας…
(VΙΙ)
δεν είναι σωστό, δεν είναι ηθικό, δεν είναι πρέπον, δεν είναι…
ούτε λάθος, ούτε ανήθικο, ούτε άπρεπο, όλα επιτρέπονται με ειλικρίνεια και πάθος,
παθιάζονται οι ανέραστοι, κουλουριασμένοι γύρω από μάσκες από- μακρες θύμισες και αποτυχίες ευτυχίας,
"ευτυχία και αποτυχία" δεν πάει, κορδωμένα με κορδόνια τα κεφάλια των υπεροπτών…
(VΙΙΙ)
καθημερινά εξαϋλώνονται πάθη και γεμίζουν μύτες και στόματα με μουχλαλούδες,
μουχλαλούδες και ξεπεσμένες αντιστίξεις σχετικά με έκπτωτους χρονοδιαδρόμους,
διαδρόμους για όπου θες, όσο μπορείς και αντέχεις χωρίς πισωγυρίσματα, παρακαλώ,
όχι γονυπετής, μα ευλύγιστος, απέναντι σε ποτάμια που κοχλάζουν αρρώστια και νούφαρα…
(ΙΧ)
στις χορδές των πλήκτρων λιμοκτονούν οκτάβες, που αποξενώνονται από τον συνθέτη,
συνθέτοντας τις παρουσίες μας δημιουργούμε έργα, κουλουριασμένοι και ανάμεσά μας,
σε μας τίθεται το ερώτημα της έσχατης απάντησης στα ερωτήματα της ψυχαγωγίας,
η ψυχαγωγία και όχι η διασκέδαση, εκκολάπτει συνειδήσεις και αυτές ζυγωματικά…
(Χ)
σε λαρυγγισμούς υπολογίζεται πλέον η χροιά του καταναλωτή, βιάζοντας τις μελωδίες,
η μελωδία εκλείπει των ημερών, γιατί αλλιώς δεν θα υπήρχαν πουλιά στα κλουβιά,
φάλτσα στις τηλεοράσεις και ανυπόστατες ανάσες από βρομιάρικα χνώτα,
χνώτα, που αναπνέουν από τα χείλη των εκκλησιαστικών οργάνων, toccata & fugue (J.S.B.)
(XI)
ευφράδεια λόγου υπονομεύει τις γρήγορες απαντήσεις που ενορχηστρώνουν το ακαριαίο ΤΙΠΟΤΑ,
τίποτα κερδίζει στο έδαφος μονάχα το ανύπαρκτο, υπάρχοντας μονάχα ανεδαφικά,
ίσως το μοναδικό, το ατέρμονο και απλησίαστο συγχέεται με επαφές /φουσκωμένες αισθήσεις,
αισθάνομαι, εφόσον πεταρίζουν ολούθε μου εικόνες –θύμισες, όσο το μνημονικό κραδαίνει…
(ΧΙΙ)
στην έμπνευση χαρίζεται το ελαφρόμυαλο της καθημερινότητας ντύνοντας λιπόσαρκες εκτάσεις,
εκτάσεις αφέλειας τρίζουν την ραχοκοκαλιά του σύμπαντος κόσμου και οι τρελοί πεθαίνουν,
το ευφυές προσμετράται πάνω στους ρόζους των μετώπων σε καιρούς σκόνης και λάσπης,
από λάσπη σε τσιμέντο επιβιώνουν άτομα και τα φυτά ξερνούν τα αρώματά τους…
(ΧΙΙΙ)
αν σ’ αρέσουν τα ποιήματά μου άφησέ τα
να περπατήσουν στο δειλινό, λίγο πίσω από εσένα
τότε οι άνθρωποι θα πουν
«Σ’ αυτόν το δρόμο είδα μια πριγκίπισσα να διαβαίνει
καθώς πήγαινε να συναντήσει τον εραστή της
(είχε αρχίσει να βραδιάζει)
με ψηλούς και ανίδεους υπηρέτες.» (e.e.cummings, 1918- 1919)
(XIV)
ανεμοδαρμένοι φανοκόροι φωνάζουν πετρέλαιο και σπίρτα κάτω από το βλέμμα της αστράπτουσας πανσελήνου,
η πανσέληνος…! Να μια παρθένα εκ των πραγμάτων όμορφη και μονάχα φαντασιακά γαμημένη,
αμόλυντη από αίμα και σπέρμα, μα η μητέρα της ζοφερής αίσθησης της γέννας καταραμένων ποιητών,
ποιητές για τα τέλη των σχέσεων, της αρχής κάποιων άλλων ματιών και μετά σιωπή…
(XV)
το σύμπαν θα μπορούσε να χωρέσει σε μία δαχτυλήθρα, όχι όμως και εσύ…
(ΧVΙ)
εσύ, "γίνε πολλαπλός σαν το σύμπαν" (Φερνάντο Αντόνιο Νογκέιρα Πεσσόα)
(XVII)
κρίσεις τύψης και ενοχής άσε απότιστες για μέρες και χρόνια, άσε να πνιγούν στην έρημο,
έρημους να φανταστούν ενώπιον κάγκελων από αγκαθωτά φίδια, που θα γλείφουν αισθησιασμό,
στον αισθησιασμό ριγούν και τα αυτιά όσο γουστάρουν γλώσσες να τους γλείφουν ατάκες,
…και μην πνίγεσαι σε ατάκες που σκοπεύουν να κατρακυλήσουν από τα χείλη, σκοντάφτοντας…
(ΧVΙΙΙ)
πλήκτρα στις ράχες των συμπάντων κόσμων είναι τα ακροδάχτυλα πάνω στους πόρους,
μελωδία πόρων πηγάζει από τη δημιουργία των σχηματισμών, όταν ο ένας είναι ο άλλος,
η αναμονή του άλλου κουράζει, νευριάζει, κοιμίζει, καυλώνει, δυναμώνει και εκτονώνεται, κάθε φορά που ξεγυμνώνομαι απέναντί της…
(ΧΙΧ)
ο αέρας εκπνέει σε άπνοια και αυτή με την σειρά της εξομολογεί τα πάθη σε σταγόνες,
εξατμίζονται οι σταγόνες σε σύννεφα και τούμπαλιν τα σύννεφα ιδρώνουν σε σταγόνες,
σταγόνες στάζουν οι αμυχές των προσωπικοτήτων και σχηματίζουν κολπίσκους ερωτηματικών
όσο το εγώ είναι ένας άλλος (Αρθούρος Ρεμπώ)
(XX)
"εγώ είμαι ο άλλος…" (Ζ. ντε Νερβάλ )
(ΧΧΙ)
σε τρικυμίες, στις επιφάνειες της θάλασσας, ανθίζουν κατάλευκα αφρίζοντα άνθη από αλμυρές ανάσες,
είναι τα αγγίγματα σε αυτήν, από τη λαγνεία για το κορμί της·
το ίδιο ερωτικά δολοφονικό όσο και δολοφονικά ερωτικό-
η ματαιότητα της λαγνείας ονομάζεται υγρασία και η υγρασία πονάει τα κόκαλα…
(ΧΧΙΙ)
στα μάτια αντικατοπτρίζονται οι μεγαλύτερες μονομαχίες εραστών και πουλιών –εραστών,
στα χείλη της ενσαρκώνεται ολόκληρη η τάξη των οργανισμών, φτύνοντάς την στη χούφτα της,
στα χέρια της κυμαίνεται η αύρα της παρακαταθήκης των εντός της αρωματικών
και τα πόδια που την κρατάνε, βαστάζουν το μνημόνιο του χρώματος, όπου ποδοπατεί…
(ΧΧΙΙΙ)
το φως αστράφτει και γυαλίζει τις κόρες των ματιών και μεταμορφώνει τα ξεραμένα δάκρια…(ήτοι τις τσίμπλες)
(ΧXΙV)
το να ομορφαίνεις κάποιον, οπόταν τον κοιτάς στα μάτια, στο πηγούνι, στο μέτωπο,
(XXV)
για "την εποχή των πασχαλιών που διαλαλούν, ότι ο λόγος που ξυπνάς είναι να ονειρεύεσαι…/
το φως αστράφτει και γυαλίζει τις κόρες των ματιών και μεταμορφώνει τα ξεραμένα δάκρια…(ήτοι τις τσίμπλες)
(ΧXΙV)
το να ομορφαίνεις κάποιον, οπόταν τον κοιτάς στα μάτια, στο πηγούνι, στο μέτωπο,
στα αυτιά. Στα χείλη (σε όλα σου) είναι βολικό και για τις λέξεις,
όσο και για τις εκφράσεις στο βλέμμα σου,
σε αυτές τις ομορφιές το αντάλλαγμα περιττεύει έναντι του αυθορμητισμού…
(XXV)
για "την εποχή των πασχαλιών που διαλαλούν, ότι ο λόγος που ξυπνάς είναι να ονειρεύεσαι…/
την εποχή των ασφοδέλων που γνωρίζουν ότι σκοπός του να ζεις είναι ν’ ανθίζεις…"(e.e.cummings),
γι’ αυτά και άλλα τόσα…
«Χαίε, ω χαίρε»
χαίρε, ω ψευδαίσθηση του πραγμοποιημένου χρόνου,
με τους τόσους υποτακτικούς και σακελάριους
που ανεβάζουν και κατεβάζουν αριθμούς
πλήττοντας και αναθεωρώντας τα σημαίνοντα του πόνου…
χαίρε, ω ψευδαίσθηση της τυποποιημένης δημιουργικότητας,
με τους τόσους θιασώτες και κομπάρσους
που καταστρέφουν και φτιάχνουν συμπεριφορές
προάγοντας και κατακρεουργώντας ιδέες εκφραστικότητας…
χαίρε, ω ψευδαίσθηση της παμφάγου δημοκρατίας,
με τους τόσους υποστηρικτές και αδιάφορους
που αποφασίζουν και εξουσιάζουν κουλτούρες
εγκιβωτίζοντας και περιορίζοντας τα σημαίνοντα της ελευθερίας…
χαίρε, ω ψευδαίσθηση της ανάπηρης επικοινωνίας,
με τους τόσους εγωιστές και κακεντρεχείς
που τεμαχίζουν και αλλοιώνουν λέξεις
προσάγοντας και προσαρτώντας τιμές στην ουσία της αδιαφορίας…
χαίρε, ω χαίρε ανυπακοή και επί μέρους περιθωριοποίηση,
που δίνεις αξία στα πάθη, την αμαρτία και την οίηση…
χαίρε, ω ψευδαίσθηση της επίπλαστης ανάγκης,
με τους τόσους διαφημιστές και αγοραστές
που παράγουν και αναπτύσσουν ζωτικές επιθυμίες
δημιουργώντας και διατηρώντας κλωνοποιημένες συνήθειες ζωής…
χαίρε, ω ψευδαίσθηση της ματαιόδοξης υστεροφημίας,
με τους τόσους αθάνατους και αγύρτες της ιστορίας
που αλυχτούν και εκβιάζουν τη λήθη
πλιατσικολογώντας και διαστρεβλώνοντας κομμάτια της αλήθειας…
χαίρε, ω ψευδαίσθηση της αναγκαιότητας της θρησκείας,
με τους τόσους δολοφόνους και δημαγωγούς
που καραδοκούν και προσηλυτίζουν αθώους αμαρτωλούς
κυριαρχώντας και καταπατώντας τα σημαίνοντα της πνευματικής
ανεξαρτησίας…
χαίρε, ω ψευδαίσθηση της ανύπαρκτης υποκειμενικότητας,
με τους τόσους εντεταλμένους και ενταγμένους
που πειθήνια και απερίσκεπτα ακολουθούν
συμπράττοντας και συναυτουργώντας στην επιβολή της
αντικειμενικότητας…
χαίρε, ω χαίρε ανυπακοή και επί μέρους περιθωριοποίηση ,
που δίνεις αξία στα πάθη, την αμαρτία και την οίηση…
Γιώργος Η. Παγωνάκης
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Ο Γιώργος Η. Παγωνάκης κατάγεται από την Κορινθία. Γεννήθηκε το έτος 1980 και είναι πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου.
Εργάζεται στο Λουτράκι ως ραδιοφωνικός παραγωγός ("Δεκατιανός" στο Loutraki Fm- 96,9, καθημερινά, Δευτ-Παρ., 10:00-13:00, Loutrakifm.gr).
Λογοτεχνικά Ετερώνυμα: Καλειδοσκοπική Κλειδαρότρυπα, Φορέας Κολασίμων Παθών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου