Δέκα ποιήματα από τον Δημήτρη Κοκαβέση

   Ο Δημήτρης Κοκαβέσης, μας δίνει συνήθως ολιγόστιχα και ολιγόλεξα ποιήματα αλλά με μία αξιοσημείωτη πλαστικότητα στην έκφραση, ικανή να συγκινήσει οποιονδήποτε αναγνώστη. Κι εκεί που το συναίσθημα του ποιητή αιωρείται πάνω στον καταγάλανο ουρανό και στους σκούρους βράχους του Ιονίου, χρυσωμένο από του ήλιου τις αχτίνες, εκεί που η κινητικότητα της θάλασσας κεντρίζει τις αισθήσεις και τις μνήμες, αναμφισβήτητα ο ποιητής δεν έχει άλλη επιλογή παρά να μετουσιώσει την ομορφιά αυτή σε στίχους ηλιοκέντητους και σε στροφές κυματιστές.

   Χαρακτηριστική είναι η ικανότητα του κ. Κοκαβέση να πλάθει διαυγείς στίχους που αδιάκοπα μεταφέρουν τον αέρα του Ιονίου Πελάγους, τη γαλήνη και την ευλογία της θάλασσας, που με μεγάλη άνεση μπορεί να προσωποποιήσει εκείνος πότε σε μία συγκεκριμένη γυναίκα, πότε σε κάποιο όνειρο που γεμίζει με νόημα και σημασία τους εσωτερικούς κι ευαίσθητους κόσμους.

   Ο πλούτος του γενέθλιου τόπου του και του τόπου μέσα στον οποίο μεγάλωσε, τροφοδοτεί αδιάκοπα την έμπνευση και την ποίησή του με ρυθμό, μουσικότητα και λαμπερές εικόνες, ενώ ο ποιητής δένει το περιεχόμενο των ποιημάτων του σε μία πετυχημένη ομοιοκαταληξία.

   Όταν κάποιος ξεκινήσει να διαβάζει τα ποιήματά του, θ’ ακούσει το φλοίσβο της θάλασσας στ’ ακρογιάλια, θα αισθανθεί την ηρεμία της ψυχής του ποιητή και παράλληλα την αδυναμία του να αρκεστεί στη σιωπή της φύσης. Θέλει να εξομολογηθεί και να τραγουδήσει τα κάλλη και την ιστορία της πόλης που κατοικεί, με τα πέτρινα κι επιβλητικά της κάστρα.

   Η φωνή του ηχεί τόσο δυνατή και χαρούμενη, μας μεθάει όσο μακριά και αν βρισκόμαστε από τη γενέτειρά του.

1) ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ

Όποιος στη ζωή πάντα

κάτι δημιουργεί,

το έργο το δικό του

με άλλα, δεν συγκρίνει.

Μοιάζει… με της μάνας

Το παιδί, που σε χιλιάδες

Άλλα, το διακρίνει.

Τους στοίχους όρμισα

για να διατάξω

κι εγώ, χαμόγελα

οι πίκρες, να προσφέρω

αγάπη, ελλιπές

δεν την θαρρώ

μα η στοργή μου, πάνω της

τους τρόπους ψυχικά

τους νοσηρούς ναι…

υποφέρω.

Απ’ το βιβλίο του «ΜΕΤΕΩΡΙΤΕΣ»

2) ΘΑΛΑΣΣΑ, ΧΑΔΙΑΡΑ

Μου αρέσει!...

Να πλανιέμαι

Στα στήθια σου

Θάλασσα, χαδιάρα!...

Της στεριάς.

Μου αρέσει!...

Να πετώ

Στα ύψη σου

Κύμα, αντικρίζεις…

Τα βουνά.

Μου αρέσει!...

Να είμαι

Τα βάθη σου

Το χάδι

Να προσφέρω

Και ηρεμίες

Στοργικά.

Μαζί σου

σαν μεγάλωσα

Ξανά, μικρός

θα γίνω;!...

Τόσο μικρή

είσαι και εσύ

Σταλιά – σταλιά

Στους στοίχους μου

Σε σβήνω.

Μέσα απ’ τα βάθη

Της ψυχής, μεγάλος...

Θα πλουτύνω.

3) ΠΑΦΛΑΣΜΟΙ

Το μήνυμα τους

Προσπαθώ

Να πιάσω

Με όλα εκείνα

Που στέλνουν!…

Ως την ακτή.

Μαζί τους

Δεν κουράζομαι

Να κουβεντιάζω

Κύμα!...

Παίρνω μαζί σου…

Τη στροφή!!

4) ΘΑΜΠΩΤΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ

Στο σώμα του ουρανού

που έπαιζα, χαμογελούσαν

Άστρα. Αεροβάτης, Άτλαντας

Των ημισφαίριων φάρδος.

Με το γιαλό τους περπατώ

Φορτώνοντας, τα κάστρα!…

Δεν τα μπορώ στους ώμους μου

Με φύση, ξεγελάστρα.

5) ΕΛΠΙΔΑ ΣΙΩΠΗΛΗ

Μέσα απ’ το χλομό,

το κουρασμένο

γέλιο η ελπίδα!…

Γκρέμισε, τα δόντια της.

Έτρεξα να την κουβαλήσω

στα στήθη μου,

έτρεχε… σαν λυσσασμένη

Τραμουντάνα.

Βρήκε μία όαση,

ξαναγεννήθηκε!

Ένας λαός

ακούραστα

προσπαθούσε

να λευτερώσει

ώρες, μέρες

χρόνια φτώχιας,

σιωπής!…

Οι μεγαλύτεροι

ανεμοστρόβιλοι

δεν μπόρεσαν

να ξεσκεπάσουν

πένθος, που πνίγει

από καιρό ελπίδα…

σιωπηλή.

6) ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ

Ηλιοστάλαγμα σε βρίσκω

Σε χειμώνα, σκοτεινιά.

Ηλιοτρόπιο ανθίζω

Ηλιοφώτιστη… χαρά!

Ηλιογέννητη μια μέρα

Χαλαρώνει, η ομορφιά.

Πυργοδέσποινα της φύσης

Της ζωής… χαμογελάς!

7) ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ

Αναμμένα κάρβουνα

τα χείλη σου

στο βαθύ κοκκινάδι

ντυμένα, μοιάζουν…

πυρκαγιά.

Διψασμένα, φλόγα

τα χείλη μου

στα δίχτυα σου…

παγιδευμένα!

Αναψυχώ

Τα χείλη μου

Στα χείλη σου…

Διαφιλονίκητα

Με δόσεις…

Ποτισμένα.

8) ΓΑΛΑΖΙΟ ΒΛΕΜΜΑ

Βροντόφωνος…

γεμάτος κραυγές

ο ουρανός

στ’ Ακροκεραύνια

και ακρογιάλια…

Ιονίου.

Ακτίνες

Όνειρα!…

Στα στήθη σου

Ξεσπούν,

ξυπνούν

Χιμάρα!...

Χαρά ηλιόλουστη

σε γαλανό και πράσινο

ντυμένη!

Γαλάζιο βλέμμα

θάλασσας

ποιος δεν το περιμένει;!...

9) ΧΑΡΑΜΑ

Τριανταφυλλένιο

Χάραμα

Άνθος, ημέρας.

Άγνοια το παρελθόν

Για τ’ άστρα

Στους πόνους

Ας είναι, ντυμένα,

Η μέρα, σκοτάδι

Που έδιωξε πια

Δεν γυρνά.

Σε άνθη ξάπλωσα

Όλα, μεθυσμένα!

Το τρέξιμο ζωής

Κομήτες, αντιδρά;!...

Για τ’ άστρα η μέρα

Δεν κρατά ευθύνη

Μα εγώ, ο λάτρης τους

Παντοτινά.

Ρακένδυτη η ζωή

Πνίγει, τα βαριά της·

Σύμπαν και πένθος

Το φως!… Δεν κρατά.

10) ΠΟΛΗ ΠΕΡΙΕΡΓΗ

Περίεργη η πόλη μου να τριγυρνάει

Μύθους! Από τη στέγη;… Πέτρινη

Ντυμένη... ως τα στήθη. Μεγαλυνάρια

Έκραζε, τους ουρανούς, κοντά της.

Γήτεμα απουσίαζε να ήταν, προκομμένη.

Χώρο δεν της αφιέρωναν, στους χρόνους

Γκρίζα,… μένει.

Πέτρινη απεριόριστη! Ογκώδης

Χειμαρρώδης. Στην τόλμη της

Σαν φρέναρε, τολμούσε, με τους πόνους.

Ψυχρά πολύ, ετάιζε, τα φτωχοπαιδεμένα.

Περίακτη στη μοίρα της, περίγεια η τροχιά της.

Όταν ανέβαιναν ψηλά! Στα έργα, την ξεχνούσαν.

Στην τόλμη ονειροπόλησης αυτοί, μεγαλουργούσαν.

Έχανε στα παιδάκια της τη λάμψη

Το κορμί της. Τη ζεστασιά βαθιά

Φωτός, σκοτάδι, να της μένει.

Γιγάντια, αμφιθεατρική, στην αρένα της

Τολμούσε. Μ’ αυτήν, να τρέχουνε αυτά

Αργυρός θρόνους, παίρνουν.

Συνήθιζα να σ’ έβλεπα με λάμψη ήλιου

Σκέψης. Χαρά και λύπη του φωτός

Ολόγυμνο φεγγάρι. Χλομή, άτονη

Άρρυθμη δεν σε πλησιάζει ταίρι.

Ασφάλειες κρύες πέφτανε, πνοές μας…

Παγωμένες! Σε τάφους αναπαράγονταν

Μένανε, πετρωμένες. Μαρμάρινες

Ασκάλιστές, σαν σκέψεις, μαγεμένες.

Αυτό το σκάλισμά λοξό! Βαριά σε μας

Χτυπούσε. Βαρύ αυτό το χτύπημα

Πνεύμα του χρόνου, βάρος.

Η πόλη νύχτα, έμοιαζε, κόβονταν

Στο σκοτάδι. Σε πέτρες έμενε η πνοή

Σκαλιά, βαρυγκωμούσαν. Το νήμα

Κόβονταν εκεί, πριν τους αρχίσει, πνεύμα.

Άρχισαν οι μύθοι, τρέμανε, κι οι ήρωες

Το χρόνο.

Ελπίδες τέτοιες σιωπηλές, φλόγα δαδί

Τις βλέπουν. Το κάστρο της, ορθώνονταν

Γιγάντιο στην κοιλάδα. Να σέρνεται

Η ομίχλη της σαν κύμα, μουδιασμένο

Απλώνονταν, στα πόδια της κι αυτή

Καράβι πλέει.

Χτυπιούνται οι πνεύμονες βαριά μη χάσουν

Την πνοή τους. Μέσα σ’ αυτήν να χάνεται

Το γαύγισμα, των σκύλων. Φωνάζουν όλα

Μονομιάς το σόι τους, να κρώζουν

Και μια τρελή βαλανιδιά, καρποφορεί αγκάθια.

Η πόλη!... Βαρυχειμωνιά, ξυλοδαρμό αντέχει.

Μέσα σ’ αυτήν πώς να μπορούν, καμαρωτοί

Να τρέχουν;!... Πρέπει ν’ αντέξουνε πολύ

Το χρόνο για να σκίσουν. Μεγαλυνάρια

Να ’ναι αυτή γεμάτη φως, και λάμψη!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΚΟΚΑΒΕΣΗΣ

ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ  ΑΛΒΑΝΙΑΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΚΑΒΕΣΗ

   Ο Δημήτρης Κοκαβέσης, γεννήθηκε στο Βουλιαράτι, χωριό, γεμάτο πνεύμα και πολιτισμό στην ωραία πεδιάδα της Δερόπολης του μικρού ποταμού Δρίνο απ’ τον οποίο (Δρινοπόλεος ) παίρνει και το όνομα αυτή η μεγάλη περιοχή του Ελληνισμού. Σε αυτή την πεδιάδα, υπάρχει η αρχαία πόλη της Αδριανόπολης και η πόλη της Αντιγόνης στο νομό του Αργυροκάστρου.
   Η καταγωγή του είναι απ’ τη Χιμάρα. Είναι μόνιμος κάτοικος της πόλης του Αργυροκάστρου. Είναι μία πόλη χαρακτηριστική… μύθους…. ντυμένη… πέτρινη και γεμάτη ομορφιά… γκρι. Είναι στην UNESCO και αξίζει να την επισκεφτεί ο καθένας μας.
   Ο Δημήτρης, τελείωσε το ωδείο μουσικής και τις ανώτερες σπουδές του πανεπιστημίου στον κλάδο Φιλολογίας. Σήμερα, εργάζεται στην πόλη του Αργυροκάστρου, καθηγητής στο Λύκειο της Μουσικής. Ασχολείται με τη λογοτεχνία και έχει γράψει τρία βιβλία. Δύο στην Αλβανική τα οποία είναι : “Stalakmitet” «Σταλαγμίτες» και “ Fati i dritës” «Η Τύχη του φωτός», ενώ στη μητρική γλώσσα, την Ελληνική, έχει γράψει το βιβλίο του «ΜΕΤΕΩΡΙΤΕΣ». Έτσι είναι και η ζωή του καθενός μας ένας…. Μετεωρίτης που μπορεί να λάμψει και να αφήσει… λάμψη και γαλήνη σκέψης…. στο πέρασμά του.
   Μέσα απ’ το έργο του, ο Δημήτρης έχει ασχοληθεί και με τη δημοσιογραφία. Έχει πάρει διάφορα καλλιτεχνικά βραβεία, δημοσίευσε σε όλα τα μέσα του τύπου στην Ελληνική γλώσσα που βγαίνουν στον Αλβανικό χώρο και… σε Αλβανικά μέσα ενημέρωσης.
   Ασχολείται με την ποίηση γιατί την βλέπει σαν ένα δυνατό στοιχείο έκφρασης απέναντι στην κοινωνία που ζούμε και είναι φορτωμένη πνιγμούς, ευαισθησίες, αναθεωρήσεις ανθρώπινου είναι και… όταν σ’ έναν ευθύ διάλογο με τις Αλβανικές Εκδόσεις, πάνω σε μία ερώτηση που του έγινε γιατί γράφεις… στίχους, απάντησε:
   « Μου κάνετε μία ερώτηση σαν να θέλετε να ρωτήσετε μία γυναικά αν.. θέλει… τη ζωή… για να τέκνοισει».
   Είναι μία μεγάλη πρόκληση έκφρασης, γνώσεων και πολιτισμού. Ίσως και γιατί στην κοινωνία ανταμείβεται… αυτός που δεν πρέπει κατά κάποιον τρόπο, αξιολογεί…και τις γνώσεις του.
   Μεγάλη ψυχική σύνδεση έχει με την ιδιαίτερη πατρίδα του τη Χιμάρα.
   Οι ομορφιές του Ιονίου, τα γαλανά νερά, οι παφλασμοί της θάλασσας και το πράσινο,… ξυπνούν, ηρεμίζουν και αναστατώνουν το πέλαγος και την ψυχή του.
   Αυτά αντανακλούν και αντιδρούν μέσα απ’ τους στοίχους και τα γραφόμενα του.
   Έχει περίπου 400 ποιήματα, γραμμένα στη μητρική γλώσσα που ίσως να μη δουν το φως της λάμψης… βιβλίου. Αυτό, λόγο… κρίσης…. Παράλληλα, έχει γραμμένα περίπου πεντακόσια ποιήματα στην Αλβανική, ένα ρομάντζο σε ολοκλήρωση, διηγήματα κλπ.

   Μία ξεχωριστή θέση έχει στα γραφόμενά του και η πόλη που κατοικεί και μεγάλωσε, το Αργυρόκαστρο.
   Πάντα… προσπαθεί… στον αναγνώστη να επιδράσει… μέσα απ’ τα γραφόμενα του… μετριόφρονα.