Η ισορροπίστρια της νύχτας

Στήριξε το ένα της πόδι στη μνήμη.

Κλειστά τα μάτια στο σκοτάδι,

χαϊδεύουν οι παλάμες τις πληγές,

πάνω στις κορυφογραμμές ο ήλιος ξεψυχάει,

λειψές οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν.

Μόλις φάνηκες στο περίγραμμα του ήλιου

με τα καψαλισμένα δάχτυλα της μέρας.

Πώς έμαθες να ισορροπείς στις άγονες

γραμμές του ονείρου, στις αιχμηρές γωνιές

του παραδείσου, με τις αυταπάτες γκρεμισμένες

απ’ τα χέρια του εχθρού σου-της σιωπής;

Είπες: «Μαζεύω ευωδιές απ’ άλλες εποχές

καθώς τρυγάω τον πόνο των ανθρώπων

κι ακροβατώ στις επιφάνειες των αστεριών.

Μέσα μου εκρήγνυνται μάταιες πλάκες

-οι μέθες της σιωπής μετά τον οργασμό-

πιο ουσιαστικές αλήθειες κι από το στιγμιαίο

ίλιγγο του θανάτου».

Υγρές αναπνοές στον πόθο της ζωής,

εσύ έσμιξες το δέντρο με τη θάλασσα

κι οι ρίζες σου ποτίστηκαν από την αντοχή

στη μάχη του καημού του ένοχου.

Πώς μπόρεσε η έρημη γη

ν’ αναπλαστεί κοντά σου;

Πιο σίγουρη στη μοναξιά σου

μακριά από την αιώνια απειλή της ακαμψίας,

τρύπωσε μες στα ανούσια λόγια,

τα προβατόσχημα των ανθρώπων

που φιλιούνται μες στο τέλμα.

Δώσε τους ζωές καινούργιες, κορυφογραμμές

και με σιγουριά πάτησε και το άλλο σου πόδι

απ’ την πλευρά του φεγγαριού,

ψηλαφώντας με τα δάχτυλα· τ’ αστέρια

πάνω στων ανθρώπων τις ψυχές

τα χνάρια της αιώνιας νύχτας

της ακροβάτισσας.

09/02/2008

Λάσκαρης Π. Ζαράρης