Σύντομη παρουσίαση του περιεχομένου του παιδικού μυθιστορήματος: «Το νησί και το αθάνατο νερό» του Λάσκαρη Π. Ζαράρη που κυκλοφορεί από την Ήρα Εκδοτική

   Το παιδικό μυθιστόρημα αυτό εξιστορεί τις γοητευτικές εμπειρίες και περιπέτειες δύο παιδιών· του εντεκάχρονου Πέτρου που έχει κλίση στις κατασκευές, στις εφευρέσεις και γενικά στην τεχνολογία και της γλυκιάς Ελενίτσας, της ευαίσθητης γειτονοπούλας του. Και οι δύο μαζί «κλέβουν» το μυστικό της μηχανούπολης, ένα παλιό μαχητικό αεροπλάνο που ονομάζεται γέρο Τομ. Ο Πέτρος καταφέρνει να πιλοτάρει το αεροπλάνο μέχρι να φτάσουν σ’ ένα άγνωστο νησί, στο «Νησί της Ελπίδας» που βρίσκεται στο Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό. Το νησί κατοικείται από τους ιθαγενείς της φυλής «Καμόα», οι οποίοι αν και επιφυλακτικοί στην αρχή, καλωσορίζουν τα δύο παιδιά και τα εμπιστεύονται, γιατί πιστεύουν σε μια άγραφη παράδοση πως τα παιδιά είναι εκείνοι οι ξένοι που περιμένουν, οι πρώτοι που πάτησαν το πόδι τους εκεί μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, και θα οδηγήσουν το νησί τους πάλι πίσω στη χερσόνησο από την οποία είχε αποκοπεί, ύστερα από έναν προϊστορικό κατακλυσμό.

   Οι πρωτόγονοι αλλά συμπαθητικοί ιθαγενείς, κάτοικοι του πανέμορφου αυτού νησιού, για κάποιον άγνωστο λόγο είναι σχεδόν αθάνατοι και ο μικρός Μοκαντούσου, τον οποίο ερωτεύεται η Ελένη, είναι μόλις πεντακοσίων ετών! Τα δύο παιδιά δένονται με ισχυρή φιλία με τους κατοίκους του νησιού, μικρούς και μεγάλους, και προσπαθούν να τους εκπολιτίσουν προσφέροντας τις ιδέες και τις γνώσεις τους, για να βοηθήσουν στο κτίσιμο της πόλης. Αν εξαιρέσει κανείς τους κινδύνους από τα επικίνδυνα ερπετά του νησιού και τις τεράστιες μέλισσες, τα παιδιά περνούν μια ήρεμη και αρμονική ζωή μαζί με ανθρώπους ανέγγιχτους και αμόλυντους από τον τεχνολογικό πολιτισμό.

   Η ηρεμία τους διαταράσσεται με την απρόσμενη άφιξη του τρομερού και φοβερού πειρατή Μπρατσέρα που επιστρέφει μετά από τέσσερις αιώνες περίπου στο νησί. Δεν διστάζει να ξεγελάσει τους κατοίκους και να τους πείσει να του παραδώσουν τους δύο θησαυρούς τους: «Το αθάνατο νερό» που τρέχει άφθονο από τις πηγές και το πετρέλαιο που ξεχειλίζει στη «μαύρη λίμνη». Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να υποπτευθεί πως ο πειρατής, δαιμόνιος επιχειρηματίας τώρα, ήρθε κυρίως με ανθρωπιστικά κίνητρα, και όχι με διάθεση να πλουτίσει από τους φυσικούς πόρους του νησιού. Ο Πέτρος και η Ελενίτσα συμμαχούν μαζί του, περιμένοντας την πολυπόθητη στιγμή, όπου θα γεμίσουν με καύσιμο τη δεξαμενή του γέρο Τομ για να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Όλα τα παιδιά όμως, έχουν να εκπληρώσουν πρώτα μια μεγάλη αποστολή. Αισθάνονται τους κινδύνους της καταστροφής της ανθρωπότητας από την εκμετάλλευση και την εξαγωγή του «αθάνατου νερού». Τους καταπιέζει η άμεση απειλή του υπερπληθυσμού της γης, εφόσον κανείς άνθρωπος σ’ αυτή την περίπτωση δεν θα πεθαίνει. Τα δάση θα καίγονται και οι πηγές του νερού θα μολύνονται καθημερινά. Βάζουν λοιπόν σ’ εφαρμογή ένα πολυμήχανο σχέδιο…

   Τα σημάδια του ουρανού, παρόλο που δείχνουν πως πλησιάζει ο καιρός να «ξυπνήσει» το ηφαίστειο, τίποτα τέτοιο δεν γίνεται. Οι ιθαγενείς εντελώς αναπάντεχα αρνιούνται τις παραδόσεις τους και δέχονται τον εκσυγχρονισμό, τον οποίο τους προτείνει ο Μπρατσέρας. Σε λίγο χρονικό διάστημα θα μετατρέψουν το νησί τους από μια «μικρή, απομονωμένη κουκκίδα του Ειρηνικού Ωκεανού» σ’ έναν μοναδικό τουριστικό προορισμό για κάθε επισκέπτη, που θέλει να περάσει λίγες ήσυχες μέρες με την αγνή φιλοξενία των κατοίκων και μέσα σ’ ένα αναζωογονητικό φυσικό περιβάλλον.

   Ποια ακριβώς σημασία έχει το «αθάνατο νερό» για τους ντόπιους κατοίκους και τους ξένους επισκέπτες του νησιού; Γιατί να μην υποδηλώνει τελικά μια διαρκώς ανανεωμένη αγάπη που πηγάζει από τις πλούσιες και ζεστές καρδιές, μιας αγάπης που δεν γνωρίζει σύνορα, ούτε από λαούς, εθνότητες, θρησκείες και φυλές; Μιας αγάπης για ένα πρόσωπο που μπορεί να καταλήξει, μέσα από την παιδική ευαισθησία και το ονειροπόλημα, να μετατραπεί σε γόνιμο προβληματισμό για έναν πλανήτη που χάνεται· τη γη μας, για τη χλωρίδα και την πανίδα της που εξαφανίζεται… Η φιλία ανάμεσα σε τόσο διαφορετικά παιδιά, ο ενθουσιασμός και η τόλμη στην ολοκλήρωση της αποστολής τους μπορεί να δώσει παράδειγμα ακόμη και στους μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους πως δεν είναι δύσκολο και ακατόρθωτο ν’ αλλάξει η μοίρα του «πληγωμένου» πλανήτη μας προς το καλύτερο.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης