Τέσσερα ποιήματα από την Άννα Ιωαννίδου

 

  

ΕΚΠΤΩΤΗ ΕΥΑ

Υπέκυψες στον πειρασμό.

Πλήρωσες για αντίτιμο ένα χαμένο Παράδεισο.

Έγινες γήινη, τρωτή

αλλά και κιβωτός σωτηρίας.

Σε αποκαλούν

Γυναίκα, Μάνα, Αδελφή.

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Ο άνθρωπος.

Το τελειότερο ποίημα στον κόσμο,

γραμμένο με σκέψεις κι εμπειρίες,

πλασμένο από εύθραυστα υλικά.

Άτιτλο.

ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΦΑΝΑΡΙΩΝ

Μια ζωή που αρχίζει και τελειώνει στα φανάρια.

Οι δρόμοι αφουγκράζονται τα παράπονά σας.

Άγγελοι με απλωμένα χέρια,

μικροί επαίτες,

μισθοφόροι της ανθρώπινης αναλγησίας.

ΕΙΔΩΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ ΤΟΥ ΧΘΕΣ

Η κλεψύδρα γύρισε ανάποδα.

Ο χρόνος τώρα κυλά αντίστροφα

κι εγώ βουλιάζω σε μία ελεύθερη πτώση,

δίχως προστατευτικό δίχτυ.

Οι Ερινύες φωνάζουν τ’ όνομά μου,

ενώ ψελλίζω ασυνάρτητα ξόρκια.

Έτσι ακατανόητα,

σαν σε παραλήρημα.

Η ζωή μία ταινία μικρού μήκους.

Το παρελθόν ανάγλυφο

περνά αστραπιαία στην οθόνη.

Ναι, καταδίκασα τις προσδοκίες μου σ’ αναγκαστική προσγείωση.

Κι έπειτα έριξα την Αγάπη στον κάδο ανακύκλωσης,

ακροβατώντας πάνω σε έρωτες επιδερμικούς.

Άγρυπνες νύχτες στη δίνη της μοναξιάς,

στην παγίδα της ασφάλειας.

Κι όσο ο χρόνος λιγοστεύει,

οι λεπτοδείκτες μετρούν στωικά τους χτύπους της καρδιάς.

Θέλω πια ν’ απαγκιστρωθώ από τα νήματα του χθες,

και να περάσω στην αντίπερα όχθη,

λυτρωμένος απ’ τον αδύναμο εαυτό μου.

Άννα Ιωαννίδου