Δύο ποιήματα της Νεφέλης Ανδριανού από την ποιητική συλλογή της «Κάθε της ζωής μου Άνοιξη» (Εκδόσεις Ιδεόγραμμα)

Κάθε της ζωής μου Άνοιξη

Κάθε της ζωής μου Άνοιξη πάντα θα νοσταλγώ,
κάθε χάδι μακρινό, ξημερώματα θ’ αναζητώ.
Κάθε καλοκαίρι ματωμένη θα πονώ
και κάθε της ζωής μου δάκρυ θυμίζει ένα, σ’ αγαπώ.

Κάθε γιασεμί στο βίο μου θα μυρίζει και στο χειμώνα ακόμα,
γιατί όλη στη ζωή μου η Άνοιξη, θα έχει το δικό σου χρώμα.
Κάθε μου ανάσα, θα ’ναι λουλούδι ανθισμένο
κάθε ήλιος θα  μοιάζει, δείλι αγαπημένο.

Η πρώτη αγάπη μου θ’ αναζητά μια δική σου λέξη,
η πρώτη αγάπη θ’ ακουμπά μια δική σου σκέψη.
Θα παλεύω με τους δαίμονες της απαισιοδοξίας,
σε παλιά σκοτάδια μιας παλιάς μου φαντασίας.

Και κάθε άνοιξη που στο φως, θα θυμίζει εσένα ακόμα,
όλα τα βράδια μου, θα λάμπουν από το δικό σου εκείνο χρώμα.
Μπορεί ο καιρός να μ’ έχει πια γεράσει,
οι στίχοι μου να σ’ έχουν, κάπως κάπου  ξεπεράσει.

Μα όσο και αν περνούν τα χρόνια,
κάθε της ζωής μου άνοιξη θα έχει το δικό σου χρώμα-αιώνια.

Νύχτα μαγεμένη 

Κάθε μου σκέψη από σε,
σήμερα έχει κάτι,
με συντροφεύει σ’ έναν κόσμο,
δικό σου, υπνοβάτη.

Κάθε μου λέξη,
έχει μια ματιά σου στη ψυχή,
κάθε μας μικρή θύμηση,
μοιάζει τόσο ονειρική.

Κάθε σου άγγιγμα μου λείπει,
όλο και πιο πολύ,
κάθε σου κοίταγμα,
θυμάμαι,
διαπερνούσε το κορμί.

Κάθε μας φιλί,
ήταν τόσο ξεχωριστό,
τόσο όμορφα τέλειο,
τόσο όμορφα απλό!

Κάθε σου συναίσθημα,
συ με χάριζες, λουλούδι,
κάθε μας στιγμή,
γινότανε τραγούδι.

Μου λείπει εκείνο το δείλι,
πριν το πρώτο μας φιλί,
εκείνα τ’ ανείπωτα τα λόγια μας,
στη  δική σου τη  φωνή.

Ήταν μια νυχτιά γεμάτη αστέρια,
υποσχέσεις,
κι εμείς σε μια γωνιά,
κρατούσαμε όλα τα καλοκαίρια,
στα χέρια μας σφιχτά.

Ω! Τι ομορφιά,
τι δέος ήταν η μέρα εκείνη,
τι μαγεία που είχε απλωθεί, θυμάμαι,
στου προσώπου μου τα χείλη.

Νεφέλη Ανδριανού

Αθήνα