Ένα ακόμη χρονογράφημα από την Εύη Γκάλαβου

Η ΧΩΡΑ - ΦΑΝΤΑΣΜΑ

   Έκατσα στον υπολογιστή μετά από μία «αναγκαστική» αποχή λόγω «εσωτερικών διεργασιών». Δεν είμαι σίγουρη τι θέλω να γράψω. Αν θέλω να πω αυτά που πραγματικά σκέφτομαι, αυτά που θα ήθελα να ακουστούν…

   Πώς ν’ αποτυπώσεις την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα; Τι να συγκρίνεις; Ποιες χρονικές περιόδους να διαλέξεις και να καταγράψεις τα υπέρ και τα κατά της; Κάθε εποχή είχε και έχει τις δυσκολίες της. Τούτη όμως που διανύουμε, δεν μπορούμε να της αρνηθούμε πως είναι από τις πιο δύσκολες, τουλάχιστον απ’ όσα έχω ζήσει απ’ την ημέρα της γέννησής μου και έχω συμπεράνει μέχρι σήμερα. 

   Γεννημένη μετά τη χούντα των συνταγματαρχών, γεννημένη μέσα στην «ελεύθερη» Ελλάδα, βλέπω συνεχώς κυβερνήσεις και πρόσωπα να ανεβαίνουν σ’ ένα πολιτικό σκηνικό, που φαντάζει σαν το «τέλειο μοντέλο» διακυβέρνησης του ταλαίπωρου και δύστυχου τόπου μας.  Βλέπω φανατικούς οπαδούς πολιτικών κομμάτων, που άλλοτε τους έδενε μια δυνατή φιλία, να διακόπτουν την παραμικρή επικοινωνία μεταξύ τους. Και σιγά- σιγά το ουτοπικό σκηνικό αρχίζει να τρίζει, μα όλοι κωφεύουν και χάνονται μέσα στην πληθώρα των υλικών αγαθών. Υπαίτιο για όλη αυτή τη συσσώρευση και τον όγκο χρήματος που κυκλοφορεί αθρόα, χωρίς συστολές, είναι η φιλοσοφία του «ελεύθερου πνεύματος» της αγοράς. Πλησιάζει η εποχή της πιστωτικής κάρτας, που η γενικευμένη χρήση της δίνει μεγαλύτερη «ελευθερία» κινήσεων στην αγορά και βαθιές ανάσες στους καταναλωτές. Οι τράπεζες και τα δάνεια όμως, γίνονται σήμερα τα απειλητικά θηρία, που παραμονεύουν σαν δήμιοι να πάρουν το κεφάλι των πολιτών, όσων αδυνατούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους!!! Έννοιες που δε θα τις αγγίξω! Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε τη δυσμενή επίδραση του δανεισμού στις προσωπικές ζωές μας, ασχέτως της σιωπής μας.

   «Περικοπή»· μια λέξη που έχει πλέον αποτυπωθεί στο μυαλό του Έλληνα μετά την πρόσκαιρη εποχή του πλούτου και της ευμάρειας. Πώς να κλείσεις τις «οικονομικές τρύπες» του οικογενειακού προϋπολογισμού; Η ανεργία μαστίζει κάθε διαμέρισμα της Ελληνικής επικράτειας· πάντοτε ήταν μια ανοιχτή πληγή που αιμορραγούσε, φτάνοντας στις μέρες σε ποσοστά τρομακτικά.  Δεν έχω σκοπό ούτε να αναλύσω, ούτε να δικαιολογήσω, μόνο να αποτυπώσω τις σκέψεις μου. Βλέπεις μια Ελλάδα αβοήθητη, ούτε εσωτερικά δεν έχει τη δύναμη να σταθεί στο περήφανο ανάστημα της που έδειχνε να έχει άλλοτε. Μια Ελλάδα, όπως εγώ τη ζω και τη βιώνω καθημερινά, που βουλιάζει μέσα στο «εγώ» της και τους μύθους της, ένα καράβι ακυβέρνητο. 

   Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στο νοσοκομείο της πόλης μου. Γίνονται συζητήσεις, διαβουλεύσεις, συναντήσεις, διαμαρτυρίες για το κλείσιμο του και δεν είναι το μοναδικό νοσοκομείο περιφέρειας που ίσως «πέσει» στα δίκτυα της «αναγκαίας», για άλλους, περικοπής!  

   Έγινα αυτόπτης μάρτυρας περιστατικού, στην παιδιατρική κλινική, όπου αδερφή - νοσοκόμα, μόλις τελείωσε η θερμομέτρηση του μικρού παιδιού, να ζητά το θερμόμετρο για άλλο παιδάκι, γιατί δεν υπήρχε άλλο! Σε τέτοιο σημείο έχει φτάσει η έλλειψη απαραίτητων υλικών, που όποιος τύχει να επισκεφτεί ένα οποιοδήποτε νοσοκομείο της Ελλάδας, να διαπιστώνει μετά λύπης του πως αυτή τη στιγμή ζει σε άλλη χώρα, ή μάλλον σε μία χώρα – φάντασμα! Πώς να κρατήσεις μια κλινική σε λειτουργία, χωρίς τα στοιχειώδη; Από την άλλη όμως, προκειμένου να αποφύγουμε όλοι μας την χιλιομετρική ταλαιπωρία σε άλλο περιφερειακό νοσοκομείο, υπομένουμε τις ελλείψεις. Υπομένουμε την έλλειψη προσωπικού, υπομένουμε την ανεργία, υπομένουμε τις περικοπές, υπομένουμε όσα μας επιβάλλουν παρά τη θέληση μας.

   Άραγε θα ξυπνήσουμε ποτέ από το λήθαργο; Άραγε θα βρούμε δύναμη να αποτινάξουμε από πάνω μας τη σκόνη;

Εύη Γκάλαβου

Κοζάνη