Ένα ποίημα από τον Νίκο Κυριακίδη

Κάτι ελάχιστο για μιαν αληθινή μεγάλη… που την αγόραζαν, τη διάβαζαν

ΚΑΛΛΙΔΡΟΜΙΟΥ

(Στη μεγάλη Κατερινούλα)

Θα στο αφήσω το φως,

δεν το δικαιούμαι.

Εσύ δεν είσαι που πήρες ένα τενεκεδάκι απ’ την υπόγα

και με συντροφιά τα κουνούπια,

έπλασες ένα δάσος;

Εσύ είσαι........ που πήρες μιαν ηδονή

και την έφτιαξες κατανόηση.

Σκαλιά, φέρετρα,

ξέσκισε τα ερωτικά βοηθήματα κορίτσι.

Ξύσιμο με τα νύχια της παραμύθας,

νανούρισες μετά, ένα κομματιασμένο παιδί.

Ξεφτίλισε την κι άλλο

τη ψυχανάλυση των ευνούχων φλώρων.

Σε επισκέπτονται -όχι βέβαια εκδρομείς- του «δρόμου»

εραστές φαντάροι

για να κάνετε μαζί παιδιά,

σιωπηλά... κανένας διάλογος στην πράξη.

Για σένα ιδρωμένοι,

φοβισμένοι,

με μολύνσεις που δεν έχουν καταγραφεί.

Είσαι ένας κούκος ρολόι.