Να ήμουν βράχος θα ’θελα αγέρωχος να στέκω.
Σαν με χτυπούν οι θύελλες, εγώ να τις αντέχω.
Να έχω το κουράγιο του, στις μπόρες και στ’ αγιάζι.
Σαν από πάνω μου περνούν, εμέ να μη με νοιάζει.
Γρανίτη να ’χα στην καρδιά, πέτρα να μη πονάει,
σαν πέφτουν τα χτυπήματα, αυτή να μη βογκάει.
Σκληρή να είναι μη περνά, ότι κι αν την καρφώνει,
μαχαίρια σαν της μπήγουνε, αυτή να μη ματώνει.
Βραχονησίδα να ’μουνα, αγέρας σαν φυσάει,
και σαν τυφώνας άγριος, εμέ θα με χτυπάει,
κι αν άνεμοι τρελά γύρω μου θα ουρλιάζουν,
εμέ να μη μ’ αγγίζουνε, όσο και να φωνάζουν.
Τίτος Ζώης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου