Χτες βράδυ σελάγιζε η νυχτιά τ’ αστέρια
στον αιθέριο κι απόκρυφο κρυψώνα.
Κι εγώ στο ξέφωτο ξεστράτισα νωρίς,
προσέχοντας στο σκότος μην πέσω καταγής.
Μακρύροος της θάλασσας ο νους!
Εδώ που η ερημιά μαστιγώνει τον εαυτό της.
Εδώ που ο χρόνος βολιδοσκοπεί το φευγιό.
Εκεί που τα σύννεφα ξανοίγουν μια ρωγμή
σαν σεντόνια απλωμένα στον ορίζοντα.
Και παραδίδονται ερήμην στη λατρευτική
τελετουργία της ολβίας Γης.
Σκέψου και ψάξε να βρεις να μου πεις
από πού να ’ρχονται άραγε τα πουλιά
και προς τα πού διαβαίνουν.
Τώρα που και οι θάλασσες τον πόνο τους έπνιξαν.
Την τύχη σμίγοντας στου πόντου την απέραντη σιωπή.
Πουλιά της θάλασσας πού φεύγετε και πάτε;
Σ’ άλλους τόπους, που χάραξαν οι ζωπυρές αυγές;
Αφήνοντας του κόσμου τα περίτρανα ουράνια τόξα
το βάρος να λυγίζουν στις κρύες εποχές;
Μεταναστεύουν τα πουλιά
Ωστόσο οι θάλασσες μένουν ξοπίσω μόνες.
Για να υπακούουν πιστά στης
ιδιόκτητης νομής τα θεσμικά.
Και στη φορά των πέντε ανέμων να ξεφορτώνουν
Θλίψη απ’ το βάρος του βραχνά.
Μένουν οι θάλασσες υπηρετώντας τις επιτάξεις
του κύματος, που θέλουν τους φλοίσβους
να διεκδικούν την κυριαρχία στ’ ακρογιάλια.
Γιατί μίσεψαν τα πουλιά κανείς
ποτέ μας δεν θα μάθει.
Γιατί πίσω άφησαν άδειες τις φωλιές
και σκόρπισαν στης Γης πάνω τα πλάτη.
Φεύγουνε όσα καταιγίδες προνοούν
σαν βλέπουνε τη μπόρα να πλησιάζει.
Χάνονται μες τα σύννεφα τ’ απόβραδου
προτού ο αφρός της θάλασσας
το χρώμα του αλλάζει.
Vicky Kostenas Lagdos
Poetessa, 13. 9. 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου