«ΆΕΛΛΑ ΣΕ ΣΤΑΣΙΜΟ ΈΡΓΟΥ» από τη Vicky Kostenas

Η γοητεία της ομορφιάς στο πιο ψηλό ακρολίθι.

Καίει η μέρα το έσχατο χαρτί στην οιμωγή του ανέμου.

Πώς να σε πιάσω τώρα εγώ,  πώς να σε κυνηγήσω;

Τώρα που η σκιά σου μπλέχτηκε να ταυτιστεί 

μ’ αυτή τη φούρια δρασκελιά στα κύματα!

Πώς να  ορμηνεύσω πόσο αμφίσημο

κι αμφίρροπο είναι το παιχνίδι

να προσπαθείς, οργώνοντας μέσα απ’ τις λέξεις

να κλέψεις μυστικά!

Δρόσισε πάλι ο καιρός, βαστώντας ως εχέγγυα

μια υπόσχεση στον ήλιο, πως με νεφέλες βρόχινες

και σε τακτά γυρίσματα  δεν θα ’βρει μονοπάτι ο καημός.

Το ρόλο, τον αρχέγονο υπηρετεί απαρέγκλιτα

ενός  σονέτου, που παίζεται αδιάλειπτα

σε πιάνο και βιολιά.

Αγέρας φύσηξε  με ύστατη ανάσα

και σκόρπισε αλόγιστα τα φύλλα της χρονιάς.

Μπάζει φθινόπωρο το απέρτο

παραθύρι του Σεπτέμβρη.

Κι η σταφυλιά· μια πρόκληση στην πρόσκληση

στη μπούκα από το βαρέλι.

Φυσούσε η νύχτα για να αισθανθεί

τη μέρα πως σωπαίνει,

συνθέτοντας τη συμφωνία του αγέρα

από το ξεκλήρισμα άμοιρων δένδρων.

Της νύχτας το κέλυφος γλυκό κρασί.

Κλωθογυρίζει ο χρόνος, μπάζει 

στα αμπάρια του νερά κι ευθύς ξεσπά σε μπόρα.

Χαρά που δεν γιορτάστηκε από γεύση φιλιού ξεμένει.

Μια ανοιχτή αγκαλιά ο ουρανός.

Πολλές φορές αντιστάθηκε, του κόπηκε η φόρα.

Κι ήρθανε τσούρμο από τη Χώρα οι σοφοί

τ’ ανάστημα της φυλλωσιάς ν’ αναμετρήσουν.

Δακτυλοδείχνουν το θεό, που δάσωσε τους λόγγους.

Ανθρώπινο ήταν το μέλημα.

Στήσαν  αμέσως το χορό και λύσανε τους κόμπους.

Τα παλαμάρια λύσανε

και τα σκαριά λευτέρωσαν απ’ τους κάβους.

Vicky Kostenas Lagdos

Poetessa, 9.9.2012

(Αποσπασματικό κομμάτι ενός μεγάλου έργου αφιερωμένου στην Αμαζόνα Άελλα, που σκότωσε ο Ηρακλής, όταν πήγε να πάρει τη ζώνη της Ιππολύτης).