Πέντε ποιήματα από τον Νίκο Κυριακίδη

ΔΗΜΟΤΙΚΟ

Το μαύρο σκυλί

Άπλωσε τα όνειρα

Ντύθηκε στάχτες

Όταν δάκρυσε

Μάτωσαν οι θάλασσες

Έγιναν ρόδα

(Μια επεξήγηση για τη κυρία Μαρία Θεοφιλάκου)

ΓΙΟΥΔΙΑ

Δεκάδες θάνατοι

ντυμένοι προκλητικά.

Ωσάν τον φασισμό,

ντυμένον επανάσταση.

Μας μικραίνουν τις μέρες

Μας παγώνουν τα χρώματα.

Κάτι δειλοί.

Πριν-το Θάνατο των μικροθανάτων.

Την υστερεκτομή-

Αυτής.....

Μαζί, μας μακέλεψαν τα μωρά μας

Μαζί, μας στράγγιξαν

τα γλυκά υγρά της σάρκας

και τ’ αλμυρίσαν.

Δεν ξέραν πως τα μωρά ξανάρχονται.

Και κυρίως- δεν έχει περάσει μέρα από πάνω τους,

μήτε μπουκάλι απ τ’ αμπέλι τους.

Με τα ίδια ρούχα

Φτωχικά

Ίδιο νούμερο

Νικηφόρα

ΜΩΒ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Εσύ που ξέρεις να κρύβεσαι, έχουν μπει άλογα στο στομάχι σου
Γι αυτό είσαι αδύνατη.
Μυρίζεις λόγια που τα είπε κάποιος -συχνά είπες:
''ήταν αλλουνού, γι αυτό''
Γλείφεις τα δικό σου πόδι-πάντα λες:
''δεν είναι δικό μου, ηλίθιοι''
Ξέρεις τι χωρίζει τον κόσμο;
Εκείνη η γριά με τα σκοινιά για χέρια,
που μιλάει τα παραμύθια, για την ολόκληρη.
Εσύ που σε νιώθεις πριν κοιμηθείς, που πασπατεύεις τον ακρωτηριασμό
Βάλε σ ένα σακούλι τα κομμάτια
και δώστα-
θα τα βρει κάποιος που μετράει μέρες.
Εγώ θα σε βρω εκεί που σε πρωτοείδα-
Ανάμεσα στις σκάλες εκείνου του άδειου ξενοδοχείου
Στη μέση ενός κενού
Να τρέχω μήπως και προλάβω........
με νερά τριγύρω
καθαρά γαλάζια νερά
-καλό όνειρο-
λένε οι γέροι.

ΤΑΠΕΡΑΚΙΑ

Κάλεσα τους φίλους-

όλοι από πορσελάνη

εύθραυστοι

Η χαρά του γείτονά τους.

Ανταποκρίθηκαν

-να ’ναι καλά-

οι περισσότεροι.

Τηρήθηκαν οι κανόνες

Οι ρόλοι

Εγώ πειστικός θαρρώ, χωρίς περιττές κινήσεις

Ξαφνικά όπως σε κάθε κατ’ οίκον επίδειξη,

άρχισα να παρουσιάζω τις νέες συσκευασίες αηδίας

Σε πολλά μεγέθη

Σε πολλά χρώματα

Ποικιλία αηδίας

Φροντίζω να μιλώ προφίλ όταν δουλεύω

Καλύπτω

-μάταια ασφαλώς-

το ωοειδές μου.

Ένας θετικός άνθρωπος

που τον ακούνε συνήθως ,

δήλωσε απέχθεια......

Όχι για το προϊόν

αλλά την πώληση σαν τρόπο βιοπορισμού:

‘’προτιμότερο να κάνω αποκομιδή σκουπιδιών’’.

Αγένεια θεωρώ

Λίγες τελικά οι παραγγελίες μου

Το στοκ είναι μεγάλο

Θα έτρεχα σε αγνώστους για δανεικά

Εκείνον,

τον τοποθέτησα σε μια σακούλα σκουπιδιών

τα οποία και πέταξα στον κάδο.

Τον δικό μου κάδο,

έξω απ’ το σπίτι.

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΥΝΑΙΚΑ

Με κούρασαν οι δρόμοι χωρίς φώτα

Τα δάκρυα που ντρέπονται και μένουν

και ματώνουν τα μάτια.

Θυμάμαι όταν τους συνάντησα καιρό πριν

Η απουσία τους μου ξεφλουδίζει το δέρμα

...λέγαμε λέξεις αλλονών

Κάτι σαν παιδιά της ασφάλτου.

Χωρίζαμε τους εφιάλτες μας

Δοκιμάζαμε  προβλέψεις

Τα βιβλία......

τι να σου κάνουν τα βιβλία;

Όταν τρώμε χώρια

κι ονειρευόμαστε μαζί.

Που και που τα φώτα χρειάζονται

Για παράδειγμα,

χτες μια πεταλούδα αυτόν τον κατακρεούργησε

-έτσι λένε-

κανείς δεν είδε ακριβώς.

Κανείς γιατρός δεν βρήκε τα σωστά λόγια

Κανείς δεν συνέλαβε την πεταλούδα

‘’ζουν τόσο λίγο’’.