Η θλιμμένη Ελευθερία

Είναι η Ελευθερία τόσο θλιμμένη;

Απόψε που το κύμα αλυχτά,

στρώνει τα σεντόνια της

πάνω στη ματωμένη γη.

Σκύβει ν’ ακούσει το λυγμό

αυτών που πολέμησαν.

Περίεργο. Πολύ ησυχία.

Και όμως έχουν πολλά να πουν,

να σηκώσουν τον κόσμο στο πόδι

και να ξεριζώσουν το μίσος από τις ψυχές μας.

Να μιλήσουν για την Ελευθερία με παιάνες

και για όλα τα άλλα ιδανικά.

Έτσι λέγανε πάντοτε

για να ζώνουν το όπλο τους στον ώμο

και να ξεχωρίζουν τις πατρίδες.

Στα όνειρά τους χτίζανε νεκροταφεία.

Βλέπανε ήρωες παντού πικραμένους.

Σταυρούς που δε θέλανε να νοσταλγήσουν

τα εγκόσμια,

μα τους είπαν για τα ιδανικά

και έπεσαν στην παγίδα.

Αν προλάβαιναν -λέω-

να ξυπνήσουν από το τρομαχτικό τους όνειρο,

θα καταλάβαιναν πως την ώρα

που πολεμούσαν τον εχθρό τους

πως πολεμούσαν τον εαυτό τους

και τα παιδιά τους.

Χτυπούσαν ανελέητα την Ειρήνη,

ξερίζωναν την Ευτυχία

από τις καρδιές τους και τα μάτια τους.

Κοιτούσαν μελαγχολικά και δακρυσμένα

τα γκρεμισμένα κτίρια

και τους τραυματισμένους.

Έγραφαν στους τοίχους

αυτοί οι μικροί νοσταλγοί της αγάπης:

«Ποθήσαμε έναν κόσμο

χωρίς ψευτιά και υποκρισία».

Είναι η Ελευθερία τόσο θλιμμένη

και ψάχνει με το ανάπηρο χέρι της

τη φιλόξενη γη ν’ αναπαυτεί,

μα μονάχα του πολέμου

το κόκκινο χαλί αγγίζει!

Λάσκαρης Π. Ζαράρης