Με τους τόνους καρφωμένους στα φωνήεντα

Σου έλεγα τις λέξεις να προσέχεις

να μη λάμπουν ξαφνικά σαν αστραπές,

να μη βουτάνε να ξεπλύνουνε το βάρος τους

στην τρυφερή μελάνι, σ’ ανύποπτες στιγμές.

Σου έλεγα πως μέσα στο σκοτάδι

τα χρώματα ανθίζουν κι οι μέρες ακροβατούν,

την ελπίδα αδιάκοπα να τυραννούν

σ’ ένα χορό κρυφών συναισθημάτων.

Σου έλεγα πως η μνήμη είναι ο όλεθρος,

χαράζει το μέλλον ανοίγοντας πληγές,

πέτρες ξεφλουδίζει μ’ ένα πικρό χαμόγελο του έρωτα.

Σε κράτησα στα χέρια μου σφιχτά σα φυλαχτό,

σου έδωσα δικαίωμα να παίζεις με το νου και την ψυχή,

ξεκούρδιστο ρολόι να χλευάζεις…

κάπου στο παρελθόν και το παρόν μία εικόνα,

να μ’ οδηγείς στις κοφτερές λεπίδες των στίχων

και να υπομένω… κάποιο σωτήριο χέρι

να με τραβήξει απ’ τη σιωπή και το χαμό.

Κάποιο μυστήριο κεντρί της μέλισσας του χρόνου

δηλητηριάζει τη σιωπή που θολώνει τα τοπία,

κάποιο νόημα ακόμη αναζητείται

που σπαρταράει σαν το ψάρι στη στεριά

και μια φωνή υστερική ακούγεται

πίσω από το ποίημα που γεννά μύριους θορύβους

καθώς καρφώνονται οι τόνοι στα φωνήεντα!

21/11/2012

Λάσκαρης Π. Ζαράρης