«ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ» από τον Νίκο Κυριακίδη

Πενθούμε ή ποθούμε;

Δεν είχα προλάβει να πάρω τις πυτζάμες μου

Αυτές οι ρίγες πάνω μου μ’ ανατριχιάζουν

Συναντάω πρώτη φορά την οσμή που έρχεται,

από τα σχήματα από τα χρώματα.

Μοιάζω -λέει- μ’ ένα μικρό περίπτερο,

στο κέντρο της πλατείας.

Ένα μαξιλάρι στο καρεκλάκι

Ένας φακός στο μπροστινό ράφι

Ένα τρανζίστορ να λέει μόνον αμανέδες, αλλά σιγά.

Πενθούμε ή ποθούμε;

Βράδυ νωρίς στο τηλεφωνείο με τις ουρές στη θέση τους

Δεν μιλάω καθόλου καλά τη γλώσσα

Δεν έχω τα κέρματα που θα ζητήσουν

Πάλι θα μου κάνουν παρατήρηση.

«Να ’χα τώρα ένα καφέ ανάμεσα στα πόδια».

Να μοιραζόμουν τις απουσίες μου

Ιδίως αυτές που άργησαν να γίνουν απουσίες.

Μπλεγμένος ανάμεσα σ’ εξιτήρια, αποδείξεις ασφάλισης

Τηλέφωνα δήθεν επιστροφής στη μήτρα

Φοβισμένος απ’ τους δρόμους πού ’ναι άδειοι

Που αρχίζουν απ’ εκεί που σταματούν.

Η ζωή μου… που λένε;

Ζόρικη, τρεμουλιαστή, ανακυκλούμενη, μουσκεμένη

Μασκαρεμένη.

«Όχι, ποθούμε, στα νεκροταφεία μέσα,

στις αρνήσεις χωρίς έτοιμη σωτηρία,

στο τυφλό πείσμα

στην επιμονή σαν βγάζει τη γλώσσα στην υπομονή.

Ποθούμε».