Μια ματιά στην ομορφιά χαμένη

Μέσα σ’ αυτό το βλέμμα που με κοιτάζει

κρύβεται ένα μεγάλο «ναι», ένα μεγάλο «όχι»,

ένα πληγωμένο «γιατί» για τις ώρες που έχουμε χάσει.

Πού πήγε το φιλί;

Σε ποιο ώριμο κορμί φύτεψε

τον έρωτα για πάντα;

Μετράς τις σταγόνες απ’ το νέκταρ που κυλάει,

μιας ενθύμησης τόσο δυνατής.

Σου δίνω ένα χάδι

για να χάσεις το δάκρυ

κι εκείνο ξυπνά στη δική σου αγκαλιά,

λες και ψάχνει φωλιά

να κουρνιάσει για ώρες

στων ονείρων τις χώρες

που κατοικεί η ψυχή

και το γέλιο ανοίγει

σαν ουράνιο τόξο

μιας γης ευωδιαστής!

Σε μυρίζω όνειρό μου

και σε νιώθω δικό μου,

σαν αστέρι που έπεσες

μία νύχτα θολή

να σκορπίσεις «γιατί»

κι ενοχές πικραμένες,

να γεννήσεις τη μέρα

στου τρελού έρωτα

το παθιασμένο χαρτί.

Η ζωή τι άλλο είναι τελικά,

παρά μια κλωστή δεμένη στα «θέλω» και τα «πρέπει»,

ένα όνειρο που κυνηγάμε συνεχώς,

ένας κόσμος βυθισμένος στο φως,

μια ματιά στην ομορφιά χαμένη.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης