«Η Ρώμη της ΡΩΜΗΣ (ΑΝΤΡΕΑ)» από τον Νίκο Κυριακίδη

Δεν προλαβαίνω να παντρευτώ.

Γυρίζοντας κάθε βράδυ σπίτι να περνάω απ’ το πάρκο

Τις μέλισσες του μυαλού μου να βάζω στις κυψέλες.

Να υπάρχει σαν τα ουρητήρια

μια πόρτα τρυφερότητας

μια πόρτα πόθου.

Διπολισμός, αυτό επιτρέπεται.

Να κάνω ένα παιδί αγόρι

Σαν μεγαλώσει να παθαίνω πανικό για τους συμμαθητές του.

Μπορεί και τίποτε από αυτά......

Ίσως αρρωστήσω απ’ την αρρώστια της καταστολής

Να μου δώσουν στο νοσοκομείο έναν πρωκτό, δυο πέη κι ένα μυαλό

Κι εγώ να τα κρύβω στην αριστερή τσέπη, δίπλα στα τσιγάρα,

καταταγμένος.

Δεν το γουστάρω σαν αστέρι

-πολύ γλυκερό-

προτιμάω να είναι στενό να μ’ ακουμπάει, να ερεθιζόμαστε μαζί.

Το χρώμα... ροζ -δεν το γουστάρω

Αλλά το γουστάρουν τ’ αγόρια, οι άντρες.

Τώρα θα με πάνε φυλακή

Μετά θα μου μιλήσουν για την ελευθερία, θα με πάνε σινεμά

Θα δούμε Μίκυ Μάους,

γουστάρω τον μαύρο Πητ.