Πάλι νυχτώνει και κάτι λείπει
κι ένα σεντόνι εγκαταλείπει
κάτι από σένα που πια δεν έχω
κάτι από μένα που δεν αντέχω.
Τα περαιτέρω αίματος χνάρια
σ' έρημους δρόμους, τυφλά φανάρια,
σε τροχονόμους θανάτου κλήσεις
λίγο πριν κλείσεις θα αναφέρω.
Παραχαράκτες, σκοτάδια αστράφτουν
στων οριζόντων τα μονοπάτια
για να σκοντάφτουν των επιζώντων
τα γκρίζα μάτια σ’ έναστρες στάχτες.
Πάλι νυχτώνει και στο λυκόφως
φτύνει μαχαίρια της μοναξιά το φοβερό,
γλυκός ο ζόφος, κι εσύ μια ντάμα μενεξεδιά
σα γιασεμιά μέσα στο κρύο,
σαν μια ψυχή σε κορμιά δύο, ήμασταν τότες,
με λίγες νότες και λίγες σφαίρες
ξεσπά η καρδιά σε ένα κλάμα θανατερό.
Πάλι νυχτώνει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου