"ΜΙΑ ΧΩΜΑΤΕΡΗ" από τον Νίκο Κυριακίδη

Εδώ έχει καλώδια, σύρματα, λάστιχα

Γελούν κάποια μικρά παιδιά με τα ρούχα μου

Χαίρονται.

Δεν ήταν άρρωστη, ήταν ερωτευμένη

Στο μετρό ο έρωτας είναι έγχρωμος.

Επίγειο ορυχείο!

Και γλάροι από πάνου μου

Αρούρηδες πάνω στο σώμα μου.

Τις Κυριακές γίνεται χλωμή

Κάθε τέλος, την πονάει.

Φορτωμένος στάχτες και ζωγραφιστό ρημαδιό

Μυρίζω έντονα

Σαν όλα τα έμπειρα σώματα.

Εδώ έχει κι απομεινάρια νοσοκομείων

Μπουκαλάκια αιμάτων χαλασμένων ή ξεχασμένων.

Πάλι γελούν τα μικρά παιδιά

Χαίρονται.

Είμαι ένα νησί εγώ

Επισκέπτες μου τα χρησιμοποιημένα

Κουβαλάω τόσους τόνους ζωής.

Δεν πετάς, πλέεις στον άνεμο

Γιατί το κάθε δάκρυ θέλει την αλμύρα του

Κάθε σπιθαμή γης, το αποπάνω της.

Οι αδελφοί μου οι ελάχιστοι

Γεμάτοι χθες.

Χαζεύοντας το σήμερα

Πιτσιρίκια γελαστά, πεινασμένα, άπλυτα.

Μας ανταριάζει όλους ένα καφετί σύννεφο

Μας χαράζει το πονεμένο σώμα, η χοντρή ρόδα-ερπύστρια.

Όλοι οι αδελφοί μου οι αγιασμένοι

Σε ζητούν σε χορό.

(Νοέμβρης του 2012)