Συμπαντική αρμονία

Τ’ άστρα πρόδωσαν κάποιες στιγμές

της ηρεμίας μας μ’ αμήχανα χαμόγελα.

Μας δείχνουν σαν χαλασμένες μηχανές

που υπάρχουμε για να γεμίζουμε

το ενιαίο μυστικό, το παραμύθι του σύμπαντος.

Εκλάμψεις που μας παρέσυραν στο τέρμα

μιας κούρσας παρανοϊκής,

του ανέφικτου το χρόνο

προσμετρώντας στις αχτίνες τους.

Κι εσύ κι εγώ διαλέξαμε να προχωρούμε

με την ταχύτητα του αληθινού νοήματος

μες στην επουλωμένη γνώση του κενού

που λέγεται αστόλιστη αυθυπαρξία.

Τα μάτια δακρύζουν από την προσμονή,

την ελπίδα μιας ευόδωσης ζητάνε

στην καθοδική πορεία του αστέρα.

Μια μάζα που καθιερώνεται σαν ουσία

απ’ την ψυχρή φωνή του πλήθους:

«το είδαμε πολλές φορές το γεγονός

άρα σαν γεγονός όντως υπάρχει,

εκτός κι αν ο φακός μας έχει χαλάσει

απ’ την τριβή του καθιερωμένου».

Δεν πρόβλεψα στη φαντασία τις παγίδες

που μεσ’ από τόσες παρακάμψεις

μας συμβουλεύουν οι προπονητές του λάθους

το σύντομο δρόμο να επιδιώκουμε

της παρόρμησης και όχι της αθανασίας.

Η φθορά έχει πληγώσει τις ψυχές μας,

είναι οι φοβισμένες υπάρξεις σαν τις τρικυμίες

στων αστεριών τις άγνωστες μοίρες

και αντανακλούν τον πρώιμο χαμό.

Να πέσουν απ’ τ’ όνειρο ή ν’ αντέξουν

το κενό;

Ήλιος –άστρα-άνθρωποι και χρόνος.

Ποιος άραγε διεκδικεί την ανεξαρτησία του

στο σύμπαν, ποιος θα έλεγε πως είναι

το μόνο σώμα που φωτίζει

και τ’ άλλα γύρω που χλομιάζουν

όντας ετερόφωτες υπάρξεις;

Στο άρμα του φωτός όλοι έχουν θέση

κι ας έχουν ξεπεζέψει απ’ τον ουρανό

εδώ και χρόνια. Προσκυνητές του αλάθητου

φωτός όλοι χωράνε ν’ ασπαστούν με τόλμη

τη δική μας γλώσσα, τη νομοτέλεια

του χωροχρόνου και της μοίρας

που εμπλουτίζει μ’ άπειρους σχηματισμούς

το σύμπαν.

Είναι η αρμονία το κλειδί μας.

10/4/2008

Λάσκαρης Π. Ζαράρης