Ένα χαμόγελο να χαράξει σαν ήλιος
και η λέξη «πονώ»
να πάρει άλλη σημασία.
«Πονώ» με τον τόνο της λέξης στον ήλιο
και ξεγελώ το σκοτάδι.
«Εσύ χαμογελάς και ελπίζεις»
με τα γαλανά ακρογιάλια των ματιών σου.
Έχεις τη φωνή του αγριεμένου ουρανού
για να προφέρεις: «Βροχή, εσύ με σώζεις.
Συντροφιά μου στο κύμα».
Ένα χαμόγελο να χαράξει
σαν άγιο φίλημα
και η μοίρα να πισωπατήσει.
Μη σκεφτείς τον περασμένο χρόνο
που χάθηκε… Σε τι;
Ίσως στη μοναξιά,
φυλλομετρώντας έρωτα και θάνατο.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου