"Δύσκολα πρωϊνά" από τον Νίκο Κυριακίδη

Το μπακάλικο είχε πάντα ρυθμό.

Ανάμιξη ετερόκλητων

μα πάντα πολύχρωμων πραγμάτων:

Εφημερίδες και γκοφρέτες

οδοντόπαστες κι αλλαντικά

κονσέρβες και κάτι λίγα φρούτα.

Έμοιαζε του έρωτα-

του ένοχου έρωτα που είναι έγχρωμος,

που αντιφάσκει συνέχεια,

που πωλείται πάντα.

Κάπου-κάπου στις εκπτώσεις,

πότε-πότε σε προσφορές.

Ο ρυθμός που λείπει από το πρόσωπό μου

υπάρχει σ’ αυτό το μπακάλικο.

Οι ποικίλες μυρωδιές του

με του τυριού, να κυριαρχεί,

δεν υπάρχουν στην καθημερινότητά μου.

Μπαίνω

Βγαίνω

Κοιτάζω

πολύ συχνά, καθημερινά σχεδόν.

Φοβάμαι πως κάποιος θα το εκλάβει για εμμονή.

Κι όμως είναι μια αμήχανη, αθώα βόλτα

Μια βύθιση στο «ένα» των πολλών.

Πιθανότατα ασυνείδητη.

Τα καταστήματα φαρδαίνουν

οι άγνωστοι δεν αναμειγνύονται πια

τα κορίτσια ξανά συστέλλονται

τα αγόρια κοιτούν σκοτεινά.

Το μπακάλικο που ήταν και θα παραμείνει μπακάλικο

θα με κοιτάζει στον κάτω δρόμο, κάθε πρωί

κι ας έχει κρυφτεί προσωρινά

απ’ τα δεκαπέντε μου χρόνια.