Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

«Είναι φορές» από τον Αντώνη Πυροβολάκη


Είναι που μερικές φορές θα ήθελα
στο άδειο δωμάτιο ένα άνθρωπο, γρέζι σε μίας μοναξιάς τη φόδρα.
Απλά να κοιταζόμαστε,
στα χέρια να κρατάμε τις ραγισμένες μας καρδιές.
Να παίζει ένα ουράνιο τόξο στα ηχεία, όχι μουσική, μονάχα μίας ίριδας το μοιρολόι
κι οι νότες να πετούν μπογιές στα μάτια να τυφλώνουν τους Πολύφημους της θλίψης και της σιγαλιάς.
Είμαι ο παρίας των μελαγχολικών ξενοδοχείων, να εκμυστηρεύεται στο τρυφερό γαλάζιο εκείνος, σκουπίζοντας τα βρόχινα του δάκρυα,
κι εγώ να ακούω το κόκκινο και να μου έρχονται στο νου τα εγκλήματα αγάπης
και οι πυρωμένοι ήλιοι του Απρίλη.
Είναι που μερικές φορές θα ήθελα την προδοσία ενός φιλιού,
μια παγωμένη αγκαλιά που να θυμίζει έρημη παραλία του χειμώνα,
έτσι για λίγο να ξεχάσω τον πυρετό των λέξεων,
να μείνουν μόνο ρίγη αποσιωπητικών,
φτυσίματα μελάνης,
σημάδια απ’ της λήθης τις οπλές στα στενοσόκακα τούτης της σελίδας.
Μη κλαις για μένα μικρό κορίτσι, η αλήθεια είναι πως ποτέ δε σε αγάπησα,
απλά για λίγο ξεχαστήκαμε στα σύνορα της ουτοπίας.
Είναι που μερικές φορές θέλω να μαχαιρώσω με θαυμαστικά
τα μικρά καθημερινά μας ποιητικά ολοκαυτώματα
και όταν καταφτάσουν ένοπλοι οι τεχνοκριτικοί για να με συλλάβουν
σαν το σχιζοφρενή να ομολογήσω:
«Μου είπε το ανοιξιάτικο αγέρι να το κάνω».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου