Άτιτλο

Μέσα στους γνώριμους δρόμους

τα φώτα ζωντανεύουν,

σκιές του παρελθόντος παλεύουν

να ξεχωρίσουν με το δειλό τους βάδισμα.

Με κάτι πανωφόρια σκοτεινά

η ψύχρα απλώνεται ξανά,

το δίχτυ της ανάμνησης τυλίγει

βλέμματα σιδερένια· σπίθες σβησμένες.

Χέρια συρματένια όπου μέσα τους η ζωή κυλάει

και μια ξύλινη καρδιά που δηλητήριο στάζει,

στη σκέψη που μολύνεται απ’ του πόθου το μαχαίρι.

Πεταμένο αποτσίγαρο τη νύχτα το φεγγάρι που θρηνεί,

ένα άστρο πληγωμένο απ’ της αγάπης το γυαλί.

Ένα πουκάμισο σκισμένο κι ένα φόρεμα ριγμένο

ήταν της μανιασμένης θάλασσας το πέπλο,

κάποιο όνειρο χαμένο αναζητάει μια γλυκιά φωνή 

να παλέψει με το κύμα, τον παράδεισο να βρει.

07/12/2012

Λάσκαρης Π. Ζαράρης