«Ο δέκατος τρίτος Θεός» από τον Γεράσιμο Μοσχόπουλο

Ποιον Κτίστη να λατρέψω,

όταν

η κοσμική τάξη σείεται από τ’ αφυπνισμένα ηφαίστεια,

τα όσια δεσμά της αγάπης γκρεμίζονται σαν τις σαθρές γέφυρες,

το αθάνατο νερό στερεύει σαν το άνυδρο πηγάδι,

η Γη στερφεύει όπως τα ξερά στάχυα,

το αιώνιο νούφαρο του έρωτα μαραίνεται

και μετατρέπεται σε απέταλο ρόδο,

οι βάρβαροι λεηλατούν αδιαφέντευτες πόλεις αμάχων,

η τέχνη καθίσταται νεφελώδης σαν ένα ανταριασμένο άγαλμα,

ο άνθρωπος ασελγεί την άγρια φύση

όπως τα κτήνη καπηλεύουν τους ναούς,

η σοφία συλλογίζεται σαν μια αιθεροβάμων θυγατέρα,

η φωτιά δε ζεσταίνει πια,

αλλά σπέρνει τον όλεθρο σαν την πυρκαγιά,

τα φτερά των Χερουβείμ ξεθώριασαν

και μοιάζουν με αφορισμένους

κι εγκλωβισμένους αετούς στον ανώτερο φλοιό της Γης,

το ιερό κρασί μετουσιώνεται σε στυφό ξύδι,

όλοι οι Δημιουργοί έχουν απολέσει κάθε ίχνος ελπίδας

και δεν πιστεύουν σε τίποτα πλέον,

τότε

απομένει μία πράξη να εκτελέσουμε,

να ιδρύσουμε τον δέκατο τρίτο Θεό,

θα γεννηθεί απ’ το χάος της αβύσσου,

αλλά θα υπηρετεί την αρμονία μ’ αυταπάρνηση,

απ’ τα έγκατα του Ερέβους θα φέγγει σαν ακατάλυτο φως,

θα εξουσιάζει σαν παντοδύναμος ηγεμόνας,

αλλά θ’ αγαπά τους υπηκόους του σαν παιδιά του,

σα σοφός γέροντας θ’ αποκαλύπτει την αλήθεια

και σαν νέος στρατηλάτης θα μάχεται για την δικαιοσύνη,

θα ζεσταίνει σα μια ατέρμονη φλόγα

μες στην ψυχή των ανθρώπων,

θ’ αδράξει απ’ την φαρέτρα του την Πίστη

και θα την εμφυσήσει στην καρδιά των θνητών,

το βράδυ θα μας καθοδηγεί όπως η Τραμουντάνα τους ναυτικούς,

ενώ τη μέρα θα διώχνει τα σύννεφα με την πνοή του

και σαν τον ήλιο θα λαμπρύνει για πάντα τους αιθέρες.