Με την άδειά της, θα το προτιμούσα... «Θέλετε να χορέψομε Μαρία;» του Νίκου Κυριακίδη

Δε σταματάμε να ψάχνουμε απαντήσεις, λύσεις ανύπαρχτων μυστηρίων, εκεί που η συγκίνηση

μας παίρνει μαζί της-μέσα της;

Δεν παύουμε να εκχωρούμε στους συμπαθείς φιλόλογους, «ερμηνείες, κριτικές, κατατάξεις,

αισθητικές πολυλογίες», εκεί που το αίμα τρέχει, εκεί τουλάχιστον.

Αυτά είναι μικροβιολογία, καννιβαλίστικη ανατομία ζωντανού. Αυτά είναι η προσήλωση

στον «μη όλον», η μεταφυσική των παπάδων, που δεν είναι μόνοι πια.

«Θέλετε να χορέψομε Μαρία»; Νουβέλα, μυθιστόρημα, ποίημα;

Άστους Μέλπω, εδώ ανατομούν ακόμη την «Εποχή στην Κόλαση»... εγώ πάντως,

θα το πω ποίημα.

Ποιος, ο Γιάννης;

Ένας άρρωστος και φτωχός πολύ απ’ τα μικράτα του, με αναπηρίες, ένα θείο φάντασμα

στο υπόγειο, αυτός που συνουσιάζεται μ’ αυτές που το έχουν ανάγκη, που χαιδεύει

με τα λόγια παραμορφωμένα παιδιά, που ακούει στοργικά κατεστραμμένους άντρες

(«Χωρίς να είναι γιατρός!»)... που είναι ο γρίφος;

Ποια, η Άννα;

Μια που της στέρησαν το φύλο, τη ζωή, τον έρωτα, τα παπούτσια. Μια από τα μιλιούνια.

Τελικά όμως της στέρησαν όλα... όχι τον Γιάννη.

Η κυρία Θαλή;

Θύμησες, απάθεια από κούραση, ζωή χτες-στο χτες, (η μάνα σκέτη) μέχρι να πρωτακούσει

τον Γιάννη με τις τρελές του διασκεδαστικές διηγήσεις, τα παραμύθια της.

Η Μάρθα;

Παίρνεται με πολλούς, αλητεύει, πονεμένα απαιτεί, σιχαίνεται τη μιζέρια. Μα «ονειρεύεται»;

Ένα θηλυκό που αντιστέκεται απελπισμένα. Πάντως βρήκε τον Γιάννη κάπως, όχι βέβαια

ανάμεσα απ’ τους εραστές της.

Μαρία θαρρώ λένε το όνειρο του Γιάννη, μη σου πω πως αυτός είναι η Μαρία του, το λέει

η Μέλπω: «ομαδικός άνθρωπος» κατ' άλλους «γενικός άνθρωπος»... ο «εμείς».

Μη φλυαρώ άλλο.

Με συγχωρείτε κιόλας, αυτή ήταν η δική μου Μέλπω, η δική μου «Μαρία».

Ελπίζω να βρείτε τη δική σας , χωρίς αισθητικούς όρους, λογοτεχνικά ρεύματα  και

«εξετάσεις» σε φοιτητές.

(για το παραλήρημα)