«ΑΓΡΙΜΙ» από την Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη.

Κάποτε, ήμουν αγρίμι!...

Κι είχα στους ώμους μου φτερά κι ελεύθερα πετούσα

Και λάκτιζα τα σύννεφα  και τις δροσιές γευόμουν

Κι ήταν της νιότης οι ροδιές τριαντάφυλλα γερμένες.

Κάποτε, ήμουν αγρίμι!...

Και περπατούσα  στα γκρεμνά με δίχως δεκανίκια

Ξυπόλυτο  κι ελεύθερο!... 

Κάποτε, ήμουν αγρίμι!...

Κι  άνθρωποι με ζήλεψαν.   

Κι έκλεψαν τη χαρά μου

Απ’ τις δροσιές  της ξεγνοιασιάς  

Και τα φιλιά του αγέρα!...

Κι έριξαν δίχτυα σ’ ουρανούς  

Κι έδεσαν τ’ όνειρά μου!...

Κι έλυσαν τα δίχτυα τους καταμεσής του όχλου

Και με εναπόθεσαν στη ζούγκλα  των ανθρώπων.

Μου φόρεσαν γόβα στιλέτο,

μ’ έμαθαν να τρώω με μαχαίρι και πιρούνι.

Με εξημέρωσαν, και μ’ είπαν ΑΝΘΡΩΠΟ!...

Από τότε έχασα την ταυτότητά μου

Την ψάχνω και δεν τη βρίσκω

Δεν ξέρω τι είμαι!...

Άνθρωπος ή Αγρίμι;

Κάποτε έγινα Άνθρωπος!

Κι οι άνθρωποι με φώναξαν Αγρίμι..

Τότε φώναξα ανθρωπινά και είπα:

Πως κάποτε και τα αγρίμια ημερώνουν

Και αποχτούν τις συνήθειες των αφεντικών τους

Και το δικό μου αφεντικό είναι ο Θεός

Και μ’ έμαθε να μιλώ ελεύθερα

με τη φωνή της Συνείδησης στη ζούγκλα των ανθρώπων!!!

(Οι στίχοι γράφτηκαν την Τετάρτη, 23 Ιανουαρίου 2013, κι ανήκουν στην ποιητική συλλογή: «ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ»).