«Τρεις εγκάρδιοι φίλοι συναντήθηκαν» από τον Γεράσιμο Μοσχόπουλο

Αφιερωμένο σε δύο παλιούς φίλους. Είθε η ποίηση να εξωραΐζει το χθες, το σήμερα και το αύριο…

Τρεις εγκάρδιοι φίλοι συναντήθηκαν

κι εξομολογήθηκαν τις ιστορίες τους,

αφηγήθηκαν με βαθύνοια

για ματωμένα όνειρα βαρβάρων,

για κοχύλια θελκτικών σειρήνων

και για διαμαντένιες γέφυρες.

Ο πρώτος διηγείται για τον αφανισμό

του ανθρώπου απ’ τον συνάνθρωπό του:

-«Στρατηλάτης ήμουν σε μεγαλειώδη μέτωπα,

γνώρισα φιλόδοξους στρατηγούς,

κυρίευσαν επικές φυλές,

τα μόνα κερδισμένα λάφυρα

ήταν το πανδαιμόνιο θηραμάτων

και το απέραντο σκοτάδι της αβύσσου,

ο μοναδικός νικητής στον πόλεμο

είναι ο ίδιος ο πόλεμος».

Ο δεύτερος κρένει για τον έρωτα και την αγάπη,

πως το μεθύσι της Αφροδίτης γλυκίζει σαν το κόκκινο κρασί,

μα ν’ αγαπούν βαθιά ξέρουν μονάχα οι σοφοί:

«Σε πολλά λιμάνια λησμόνησα τη θάλασσα,

σε κάθε καινούργιο μου ταξίδι το καράβι μου ναυπηγήθηκε ξανά

σαν τον Φοίνικα, που αναγεννιέται απ’ τις στάχτες του,

μα την Ιθάκη της στοργής δεν την αντάμωσα ποτέ».

Ο τρίτος κυρήττει για τη φιλία,

την αναγάγει σαν μια παντοτινή αξία:

«Όσο ο Θεός μας πλάθει από χώμα

κι όσο η Γη μας εγκολπώνει στα σπλάχνα της,

οι άνθρωποι θα ενστερνίζονται ο ένας τον άλλο

σαν κομμάτι της ψυχής τους».

Σαν χιμαιροκυνηγοί ιππότες

ύψωσαν τα κρυστάλλινα ποτήρια τους

και θηλάστηκαν απ’ τα ελπιδοφόρα οράματά τους.

Με όρκο δεσμεύθηκαν,

πως θα ποτίζουν τη συντροφιά τους σαν αμάραντη ανάσα

και κανείς τους δεν θα πικροφιλήσει την αλήθεια

σαν τον Ιούδα, τον Ισκαριώτη.