Ειπώθηκε ότι η Ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.
Η Ομορφιά δίνει στον άνθρωπο την ευκαιρία να εκμηδενιστεί. Είναι τόσο απαραίτητο και τόσο ευεργετικό να εκμηδενιστεί, τόσο απαραίτητο και τόσο ευεργετικό να απαλλαγεί από το φορτίο που φέρει σαν αχθοφόρος, το φορτίο των αναγκαιοτήτων, γιατί πέρα απ’ αυτό υπάρχει η Ομορφιά ως έκφραση, η οποία τον υπερβαίνει κι αυτή του δίνει τη δυνατότητα να αισθανθεί και να συναισθανθεί πως είναι ο ίδιος ικανός να ενωθεί μ’ αυτήν μέσα από την ερωτική και ενωτική κίνηση της υπέρβασης.
Η Ομορφιά είναι αποτέλεσμα της αρμονίας. Αφυπνίζει τη μνήμη δηλαδή την Α-λήθη της θείας καταγωγής. Κι έχει ο άνθρωπος τόσο μεγάλη ανάγκη να συνδεθεί μ’ αυτήν. Αιώνες μεσολάβησε όλη αυτή η απάτη των αισθήσεων, η οποία τον καθήλωσε στο γήινο επίπεδο, επάνω στο οποίο έρπει. Κι είναι μια στιγμή, μια αποκάλυψη η επαφή με την Ομορφιά, μια ευκαιρία να αναλάβει ο ίδιος τα ηνία που θα τον αποσπάσουν από την ματαιότητα.
Η εκμηδένιση γίνεται μέσον στην απόδοση του απόλυτου. Η Ομορφιά εκφράζεται στο φυσικό πεδίο, που είναι σχετικό με την υπερβατική πραγματικότητα. Του δίνεται μια ευκαιρία να αποσπασθεί από την ματαιότητα, ψάχνοντας ακόμα ένα στοιχείο που τον εκφράζει και δεν το ήξερε. Η αλήθεια των πραγμάτων, η αλήθεια της ζωής, διαρρέει ανάμεσά μας κι έρχεται η ομορφιά σαν υπόδειξη και σαν μια κίνηση αφύπνισης.
Η απομόνωση στην οποία το εγώ οδηγεί και η αποξένωση από τη ψυχή είναι θάνατος. Η ομορφιά λειτουργεί σωτηριακά εκμηδενίζοντας την περιοριστική αντίληψη της ατομικότητας.
Και βέβαια δεν είναι μόνον η Ομορφιά η οποία θα σώσει τον κόσμο και δεν είναι μόνον αυτή που χρειάζεται η αυτογνωσία του ανθρώπου.
Η έγκλειστη ατομικότητα παγιδευμένη μέσα στο πνεύμα της μαζικότητας και υπό το κράτος της επιβολής των αναγκών, περιορίζει την ύπαρξη του ανθρώπου κι ο κίνδυνος είναι ότι επέρχεται η λήθη της υπερβατικής του φύσεως. Ένας άλλος, μοναδικός τρόπος που τον αποδίδει στην ενωτική κίνηση που αυτή ουσιαστικά είναι κίνηση ζωής, είναι ο έρωτας, καθ’ όλα αποκαλυπτικός, επεμβαίνει διασπαστικά στην ατομικότητα και αναδεικνύει, μέσω της έξαρσης, την ιδιότητα της Ψυχής. Ο έρωτας ως κίνηση συνθετική είναι κίνηση ζωής. Στους αντίποδες αυτού επέρχεται η αποσύνθεση που εγκλωβίζει τον άνθρωπο στη φυσική του δομή. Εφόσον η συνείδηση και η ψυχή δεν καταφάσκουν θετικά σ’ έναν λάθος τρόπο ζωής προσκολλημένο στην ύλη, ο άνθρωπος ετοιμάζει την αυτοκαταστροφή του.
Διατηρώντας την ελπίδα επιστρέφουμε στους συμπαντικούς νόμους οι οποίοι λειτουργούν μέσα στη δική τους οικονομία. Έτσι, έρχεται η δοκιμασία να επέμβει ενεργά στο πρόβλημα του υπαρξιακού θανάτου.
Η Ομορφιά ως υπενθύμιση και ως νόστος
Είναι προσεγγίσιμη η Ομορφιά και πώς;
Αυτή υπάρχει στη φύση, στον άνθρωπο, στην τέχνη, στη μουσική, στη ζωγραφική και πώς είναι δυνατόν να μένουμε ασυγκίνητοι ενώπιόν της;
Ναι, εδώ το μυστικό το κατέχει η συνείδηση, αυτή δίνει το πρόσφορο έδαφος για να γίνει η Ομορφιά προσεγγίσιμη. Είναι η σχέση που οδηγεί στη ψυχή κι αυτή διαμέσω της ευαισθησίας της αποδέχεται το αγαθό και το ωραίο και το αληθινό, απρόσκοπτα.
Η συνείδηση κρατάει τη θύρα κλειστή και μόνον όταν η ίδια το επιτρέπει χαρίζεται η ελευθερία, ώστε ο άνθρωπος να μπορεί ως παις να χαρεί και να απολαύσει τα αγαθά. Την άφατη πραγματικότητα, που είναι η ίδια η ζωή, την αντιλαμβάνεται κι αυτή δια μέσω της συνειδήσεως, τότε όταν αυτή καταφάσκει τότε και ο εις ο καθείς αντιλαμβάνεται τη σχέση του με το όλον.
Η Ομορφιά γίνεται μια ευκαιρία ο άνθρωπος να στοχαστεί περί του ωραίου και του αληθινού.
ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΣΟΥ
Έτσι καθώς με ξέσχισε
Το θάμπος
Έπεσα κάτω
Προσκυνητής
Στο κατώφλι σου
Ομορφιά
Κι είδα πως
Ήταν ένα
Και η Ψυχή
Και τα βουνά
Κι οι κορυφές
Στα χιόνια
Κι είδα το
Πράσινο και τ’ ανοιχτό
Και το βαθύ
Κι όλους τους γλάρους
Γύρω
Κι όλα τα σπίτια
Κι όλα τα έξω
Ήταν μέσα
Κι όλα μέσα
Φαντάζανε
Σαν ένα.
ΔΥΟ ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ
Δυο παπαρούνες
Αντάμα
Δεν ρωτούν
Δεν απαντούν
Σπάζουν
Τη μονοτονία
Τολμώντας
Μέσα στο πράσινο
Το κόκκινο
Κόψε την ψυχή μου
Στα δύο
Και ρώτησέ την
Γιατί με πονάει
Η Ομορφιά
Κι αν είναι
Όλα ο Έρωτας
Κι αν είμαι
Μέσα
Σ’ όλα
Κι αν έχουμε
Να πούμε
Για όλα αυτά
Ή να σωπάσουμε
ΚΙ ΑΝΟΙΞΑ
Κι άνοιξα τα
Μάτια μου
Κι είδα πάνω
Στα φυλλώματα
Τ’ αποτυπώματα
Της Απουσίας Σου
Τότε κατάλαβα
Πως με απέχεις
Όσο με περιέχεις
Ω ψυχή, ψυχή
Που είσαι
Παντού
Και πουθενά
Ω ευαισθησία
Που είσαι
Όραση και ακοή
Κι απρόσιτη ποιότητα
(από τη συλλογή «ΣΧΕΔΙΑ» της Αλκμήνης Κογγίδου).
Ο άνθρωπος είναι δυνατόν να διαπεραστεί από την Ομορφιά μόνον όταν βρίσκεται εγγύς στην ψυχή του. Αν δεν συμβεί η εκμηδένιση του εγώ μέσω των δοκιμασιών, πώς να διαπεραστεί από την Ομορφιά;
Όπως το ορατό φως δεν μπορεί να εισέλθει μέσα από τα τοιχώματα έτσι και το αόρατο φως της Ομορφιάς δεν μπορεί να διαπεράσει τα εγώ. Είναι η σκοτεινή φυλακή της ατομικότητας άυλη και αόρατη. Μέσα σ’ αυτήν υπάρχει η άγνοια και η άγνοια είναι το κακό. Όταν ο άνθρωπος εισέλθει στη διαλεκτική της σχέσεως αναλώνει ένα μέρος του κακού. Αν όμως όχι, τότε δεν εισέρχεται στη διαδικασία του γίγνεσθαι, οπότε παραμένει μέσα στη θωράκιση που υφίσταται από το εγώ. Υποκείμενος σ’ αυτό και εξαρτώμενος απ’ αυτό.
Τα κρίνα του αγρού, τα πετεινά του ουρανού μέσα στη δημιουργία έχουν το καθένα ξεχωριστά απαράμιλλη και μοναδική ομορφιά. Η ομορφιά λειτουργεί ως υπόμνηση της μοναδικότητας που αντιστοιχεί και με το γένος των ανθρώπων. Όταν ολοκληρωθεί κι εκφραστεί η μορφή του ανθρώπου ως μοναδικότητα, γίνεται σημείον επαφής με το Θεό.
Έτσι, σ’ αυτούς τους παγωμένους καιρούς της αδιαφορίας προς το συνάνθρωπο, εκτός των εξαιρέσεων, καταδεικνύεται το γεγονός αυτό, δηλαδή ότι ο άνθρωπος είναι μοναδικός, αλλά δεν προσπάθησε να αποκτήσει τη συνείδηση της μοναδικότητάς του. «Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι».
Η αυθεντικότητά του θα τον οδηγούσε στην αυτογνωσία και στην ελευθερία του. Γιατί ψάχνοντας ο καθείς το δικό του τρόπο να λατρεύσει το Θεό εκφράζει αυτό που είναι, τη δική του αλήθεια και η αλήθεια αυτή τον συνδέει με το Θεό.
Αλκμήνης Κογγίδου
Ποιήτριας – δοκιμιογράφου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου