Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΛΑΣΚΑΡΗ Π. ΖΑΡΑΡΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΖΑΡΑΡΗ «ΤΑΞΙΔΕΥΤΕΣ ΟΝΕΙΡΟΥ» ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΓΧΙΑΛΟΥ ΒΟΛΟΥ.

 

 

«Ταξιδευτές Ονείρου»

Ποιητική Συλλογή

Άννα Ζαράρη

Ήρα Εκδοτική

Αμφιθέατρο Νέας Αγχιάλου

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας.

Σήμερα συγκεντρωθήκαμε όλοι εδώ σε αυτόν τον όμορφο χώρο για την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής: «Ταξιδευτές Ονείρου» της Άννας Ζαράρη, η οποία περιλαμβάνει και πολλά ποιήματα που έχουν βραβευτεί από σημαντικούς φορείς που προάγουν τη λογοτεχνία στη χώρα μας, όπως ο ιστορικός φιλολογικός σύλλογος «Παρνασσός» και τα λογοτεχνικά περιοδικά «Κελαινώ» και «Δευκαλίων ο Θεσσαλός» των Αθηνών.

Η Άννα, εκτός από την ενεργό πολιτιστική δράση που έχει στη Νέα Αγχίαλο, είναι και μία νέα ποιήτρια που αν και έχει μεγάλο σε έκταση ανέκδοτο υλικό, μόλις πριν λίγο καιρό αποφάσισε να εκδώσει ένα μέρος των ποιημάτων της και να κάνει το πρώτο βήμα της σε ό,τι γενικά ονομάζεται λογοτεχνία. Θα μπορούσα κάλλιστα να το προσδιορίσω ως «άλμα» διότι είμαι σε θέση να γνωρίζω από κοντά την ποιητική της πορεία, τους προβληματισμούς της και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε -αφού είμαι αδελφός της- και με χαρά να διαπιστώσω πως κατάφερε μ’ επιτυχία να ξεφύγει από τα μετρικά καλούπια στα οποία περιόριζε αρχικά την ποίησή της. Προχώρησε με το πέρασμα του χρόνου λοιπόν, στη σύνθεση όμορφων, ευφάνταστων ποιημάτων και δουλεύοντας τον ελεύθερο στίχο ανακάλυψε τις μεγάλες δυνατότητες που ανοίγονταν μπροστά της, δίνοντας αξιόλογα δείγματα γραφής σαν αυτά που περιέχονται στο βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα.  

Είχε όμως και την τύχη -πέρα από τις προσωπικές της προσπάθειες- να αναλάβει την έκδοση του βιβλίου της ένας καινούργιος εκδοτικός οίκος, η «Ήρα Εκδοτική», που σέβεται το έργο των δημιουργών και αναδεικνύει κυρίως τους νέους, ταλαντούχους ποιητές και συγγραφείς.

Ας επικεντρώσουμε τώρα την προσοχή μας στο βιβλίο της Άννας, που ο τίτλος του μόνο και μόνο υποδηλώνει μία διαρκή αναζήτηση σ’ έναν κόσμο που καίγεται από πόθο για το όνειρο -σε ατομικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο- μα κάπου στην πορεία του σκοντάφτει και σπάνια φτάνει κάποιος να πιει νερό από την πηγή του, έστω και μερικές δροσιστικές σταγόνες.

Μπορούμε να διαπιστώνουμε διαβάζοντας τα ποιήματα της Άννας Ζαράρη πως εκείνο που έχει μεγαλύτερη αξία στη ζωή είναι το ταξίδι, παρά ο προορισμός. «Ταξιδευτές Ονείρου» κι ίσως όσοι δεν πιστέψανε ποτέ σε όνειρα ή απογοητευτήκανε που δεν τα πραγματοποιήσανε, τώρα νιώσουν ειλικρινά την ευεργετική επιρροή τους και το άγγιγμά τους μέσα σ’ εκείνη τη νύχτα που περιγράφει η Άννα στο ποίημα «Νυκτωδία αγάπης»:

«Δε χορταίνω τα μύρα των γιασεμιών.

Τα διψασμένα κύματα της νιότης σου.

Διασχίζω τη θάλασσα να σε φτάσω!

Διασχίζω τα βουνά να σ’ αγκαλιάσω!

Ανάμεσά μας, ο χρόνος ατάραχος

βάζει τρικλοποδιές».

Ανακαλύπτουμε μια ρομαντική διάθεση και ενατένιση της ζωής, αλλά όμως χωρίς στιχουργικές υπερβολές, ενώ διαισθανόμαστε μια ψυχή πλέον ώριμη, φορτωμένη με τα βάρη της ενηλικίωσης, μα που ξέρει πότε-πότε να ελαφραίνει αποτινάζοντας την πείρα, σε σημείο να νιώθει και να γίνεται σαν ένα παιδί, όπως γράφει στο ποίημα «Σαν φτερό περιστεριού»:

«Ψυχή ελαφριά σαν φτερό περιστεριού

ταξιδεύει με το φύσημα του αέρα.

Με παντιέρα την αστείρευτη παιδικότητα».

Πρέπει βέβαια ν’ ακούσουμε προσεχτικά την ποιήτρια στις λυπηρές στιγμές της, όταν μας εκμυστηρεύεται σε χαμηλούς τόνους στο ποίημα «Εξομολόγηση»:

«Οι απουσίες με συγκλονίζουν

Πολύτιμα κομμάτια φαγώθηκαν απ’ το χρόνο.

Οι άδειες κρεμάστρες στη ντουλάπα μου

αιμορραγούν.

Δεν αντέχω τον καλπασμό της μοναξιάς.

Τυμπανοκρουσίες πολέμου…

πολεμώ το παράλογο της ζωής

τη γνησιότητα του πόνου».

Η ποίησή της έχει αφετηρία τα βιώματα της ζωής, τα συναισθήματα που αθόρυβα δυναστεύουν τον άνθρωπο και βγαίνουν στην επιφάνεια κυρίως τις νύχτες για να δηλώσουν την εδραιωμένη παρουσία τους. Καταλήγει να αισθανθεί σαν τη «Μοναχική Πηνελόπη» στο ομώνυμο ποίημα:

«Μοναχική Πηνελόπη ατενίζω το πέλαγος

μήπως διακρίνω ν’ ανεμίζει το κάτασπρο πανί.

Η οργή του Ποσειδώνα στοιχειώνει τις νύχτες μου

γκρεμίζει τις γλαροφωλιές.

Ένα ένα μαζεύω τα κομμάτια

ντύνω τις μέρες που δεν είναι Κυριακές».

Ο κυριότερος συμβολισμός του βιβλίου -κατά την άποψή μου- βρίσκεται στο θαυμάσιο ποίημα «Άτλαντες» και η ουσιαστική, θετική αξία του μάς υποβάλλει σ’ ένα σύγχρονο συνειρμό αυτές τις ημέρες που διαβιούμε όλοι μας με κάθε είδους οικονομικές δυσχέρειες. Ας κάνουμε τον εξής παραλληλισμό: «Όπως οι Άτλαντες άντεξαν ακούραστοι το βάρος της γης, έτσι κι εμείς πρέπει να βαστάξουμε στις πλάτες μας το βάρος του ονείρου, για να προχωρήσουμε επιτέλους με στητή κορμοστασιά στη δική μας ξεχωριστή «Ιθάκη»».

Από τεχνικής πλευράς έχω να παρατηρήσω πως η αδελφή μου συμπυκνώνει την έμπνευσή της και τις ζωηρές εικόνες που δημιουργεί σ’ ένα ευέλικτο, προσωπικό ποιητικό σύμπαν που αξιοποιεί κατά τον καλύτερο τρόπο τη δωρική λιτότητα, την ιδανική «αυτάρκεια» κατά τους αρχαίους Έλληνες, μέσα σε ολιγόστιχα ποιήματα, με κοφτούς στίχους σαν τις ανάσες ενός ανθρώπου που βαδίζει γρήγορα. Παρόλη τη δυσκολία που έχει η τεχνική αυτή, δεν εμποδίζει τις εκφραστικές δυνατότητες της Άννας, οι οποίες είναι πολύ αξιόλογες.

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τα ποιήματά της σαν τα μικρά βότσαλα που ρίχνει ένα παιδί σε μία ατάραχη λίμνη, δημιουργώντας τους γνωστούς ομόκεντρους κύκλους, οι οποίοι είναι ικανοί να επηρεάσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα, γιατί η συγκίνηση που προκαλούν με τη φυσικότητά τους είναι μοναδική.  

Θα ολοκληρώσω ετούτη την ομιλία μου, αγαπητοί κύριοι και αγαπητές κυρίες, διαβάζοντας μερικούς στίχους από το ποίημα της Άννας Ζαράρη «Δε μοιάζουμε», αφού εξασκούν σε μένα μεγάλη γοητεία με τα  μηνύματα που περιέχουν και αναφέρονται κυρίως στους ποιητές:

«Σ’ ένα ταξίδι τρικυμίας βολοδέρνουμε

με αποστάγματα σοφίας στο δισάκι.

Τολμάμε να σηκώσουμε το βλέμμα μας

στον ουρανό

εκεί που τελειώνουν τα επίγεια

στην κορυφογραμμή του μηδενός.

Εκεί που κάποτε θα ανήκουμε για πάντα.

Ίσα που προλαβαίνουμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο».

Συγχαρητήρια Άννα, καλοτάξιδο το βιβλίο σου, εύχομαι να δούμε να εκδίδεται σύντομα ένα καινούργιο έργο σου, ανάλογης αξίας με τους «Ταξιδευτές Ονείρου», και γιατί όχι και καλύτερο ακόμη!

Σας ευχαριστώ πολύ.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης