μυρωμένες οι αύρες σου
ένας ψίθυρος έγινα
για το πράσινο φύλο σου
ένας ξενυχτισμένος υάκινθος
για το τελευταίο σου ποίημα
και την Άνοιξη του καημού
τη νύχτα που χόρευε ο έρωτας
γύρω απ’ τη σποδό του κορμιού σου
και τα μάγουλά σου
τα είχε πυρώσει η φωτιά.
Κι έτσι ως έλαμπες
λαμπρινή, σαν τη λάμψη σου
κι έτσι ως γέλαγες
γελαστή, σαν το γέλιο σου
είπα, να μια ψιμμυθιά του Θεού
να μια αγάπη ατόφια
μια νεραϊδογέννητη των παραμυθιών
που τη βρίσκεις, πριν την ψάξεις βαθιά
στα χρώματα του Παράδεισου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου