Μάνα! Γυναίκα αγαπημένη!
Έσπειρες τους σπόρους στα λιβάδια της αγάπης
κι η ανθρωπότητα θερίζει τη σοδειά για να τραφεί.
Άραγε, χαϊδεύεις το πρόσωπό μας με τη θύμησή σου;
Τα δάκρυα μάραναν τα μάτια μας και ξέραναν τα χείλη μας
που γλύκανες με τα φιλιά σου.
Που να 'σαι άραγε αγαπημένη;
Ακούς το κλάμα μας πέρα απ' τους ωκεανούς;
Καταλαβαίνεις άραγε την ανάγκη μας;
Μάνα! Γυναίκα αγαπημένη!
Να 'ξερες πόσο πολύ αγαπήθηκες!
Ήρθα να σε δω,
Κι είδα τα μάτια σου κλειστά να ονειρεύονται
Δυο σπίθες είδα,
Ερμητικά κλεισμένες στη θήκη του σπαθιού τους.
«Οι ανδρειωμένοι δεν κοιμούνται πολύ!..».
Στα χέρια σου κρατούσες ροδοπέταλα
κι έρανες τους δρόμους που περνούσα
να πατώ πάνω τους, στα μαλακά, κι έλεγες:
«Πάτα απαλά, γιατί πατάς στα όνειρά σου!».
Μου άπλωνες το χέρι να κρατήσω,
άπλωνα κι εγώ το δικό μου κι έλεγες:
«Έχε μου εμπιστοσύνη, μαζί θα φτάσουμε στο τέρμα».
Κι εγώ σε ακολουθούσα τυφλά
Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά κοιτούσα
Μόνο μπροστά! Το τέρμα!
Μα όταν φτάσαμε εκεί, σου είπα να γυρίσουμε πίσω,
εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε,
κι είπες:
«Άσε τις αναδρομές Περσεφόνη.
Κοίτα μόνο τη ζωή που πάει μπροστά!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου