Αγαπητές κυρίες, αγαπητοί κύριοι,
Σας καλωσορίζω στη σημερινή παρουσίαση του έργου μου με τίτλο: «TΑ ΡΟΔΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ», και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την ανταπόκριση που δώσατε στο κάλεσμα αυτό.
Ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε πνοή ζωής και με αξίωσε: Να κουβαλήσω και να σπείρω το δωρηθέντα σπόρο σε καινούργιες ζωές, που με τη Θεία μέριμνά Του, θα φέρουν πάντοτε μαζί τους ένα κομμάτι της δική μου υπάρξεως.
Τα ποιήματα, είναι ψηλοί καταρράκτες, που λούζουν και σφυρηλατούν την ψυχή ρέοντας στις απορρώγες χαράδρες της.
Μέσα στην ποίηση, κρύβεται η δημιουργία και η παρηγόρηση. Γι αυτό, κάθε συμφορά μαλακώνει στο πλάι της.
Έχοντας πάντοτε την αίσθηση και το βάθος της αξίας της δημιουργίας και τη δύναμη της ποίησης, ελπίζω να καταφέρω να πλάσω ένα στιχουργικό κορμό που πάνω του να καθρεπτίζεται η ανησυχία και η γαλήνη, η αιώνια αφοσίωση του ποιητή και η ατέρμονη αγάπη του σε στίχους που ηρεμούν, που προβληματίζουν, αλλά και που ταράζουν τη σκέψη, ανοίγοντας το δρόμο προς το όραμα.
Προσπαθώ να μιλώ όσο γίνεται πιο δυνατά με την εσωτερική φωνή των στίχων. Επιχειρώ να γράψω κείμενα που να μεταφράζουν με επιείκεια τα συναισθήματα και την σκέψη, χωρίς ποτέ να μπορώ να γαληνεύω γέρνοντας το κεφάλι σε πουπουλένιο μαξιλάρι. Αλήτικα ο νους βγαίνει κάθε φορά σεργιάνι μαζί με την έμπνευση που η Μούσα εμφυσά, περιμαζεύοντας στο «σκληρό δίσκο», ό,τι απομεινάρι βρίσκει, και προσπαθεί να χτίσει κάτι καινούργιο μέσα από τις τόσες χιλιοειπωμένες ιστορίες της κτήσης. Καινούργια και παλιά, στοιβαγμένα σε τσαλακωμένες σελίδες προσπαθούν να ρυθμιστούν με σειρά, να βγαίνει το απόσταγμα εκείνο που επιθυμεί η κυψέλη του μυαλού.
Ανήσυχη η σκέψη, πρωτοπορεί του εφησυχασμού, παρατείνοντας την επαγρύπνηση του νου. Νιώθω, ακούραστος οδοιπόρος, που προχωρεί χωρίς να μπορεί να διακρίνει που σταματάει η Γης και που αρχίζει ο Ουρανός! Νιώθω πως μ’ έχει υιοθετήσει η Ποίηση, πως με έχει κάνει δικό της παιδί, και μου δείχνει καθημερινά το δρόμο. Ισότιμα όπου γίνεται, πρωτότυπα όπου η έμπνευση επιτρέπει, ακούραστα πάντα προχωρώ κι όπου με βγάλει η Μεγάλη Μητέρα…
Ως επιμελής μαθητής αφήνω την τυχοδιωχτική μου πένα να χαράζει στο άσπιλο χαρτί τις ανησυχίες μου χωρίς ποτέ να χορταίνω απ’ τ’ αρώματα των γραφημάτων μου. Ποτέ δεν επαναπαύτηκα στο δημιούργημά μου. Μια ακατάπαυστη φωνή μέσα μου, διαμαρτύρεται συνεχώς, πως ποτέ δεν έχει πλησιάσει το στόχο. Κι ο στόχος πάντοτε διαγράφεται μακρινός, απλησίαστο όνειρο, που πάντα μου χαμογελάει… που με προσκαλεί σε εναγκαλισμό και φεύγει…Με τον καιρό διαπίστωσα πως μόλις έχω ακουμπήσει την αρχή του νήματος που έγνεθε η Μούσα για μένα!
Οι σκέψεις: συντροφεύουν τις ανησυχίες μου. Τα κείμενα: την καθημερινότητά μου. Οι ελπίδες μου: ακουμπούν στα ράφια που έχει αρχειοθετήσει η κρυφή βιβλιοθήκη της ψυχής. Ο χρόνος, αυτός ο μεγάλος κυρίαρχος και σκληρός κυβερνήτης της ζωής, μαζί με τα μπαγκάζια που κουβαλάει, θα δείξει σε τι κατάστιχο τυραννικό έχει καταγράψει τον καθένα, ή αν τον διέγραψε απ’ τη μνήμη του… Πάντως, θα είμαι ικανοποιημένη πως υπηρέτησα αυτό που αγαπώ με αφοσίωση.
Δεν προσπάθησα ποτέ να προκαλέσω. Δεν προσπάθησα να αρέσω σε κανέναν, εκτός του ότι προσπάθησα να ξεδιψάσω και να νίψω τας χείρας μου μέσω της γραφής. Να ξεχάσω τον κάθε μου πόνο, δημιουργώντας.
Δεν προσπάθησα να πλουτίσω. Προσπάθησα να επενδύσω! κι αυτή η επένδυση δεν είναι καμιά άλλη πέραν της επένδυσης στη γνώση, που παρόλη την προσπάθεια μου δεν έχω κατορθώσει ακόμη να αποχτήσω.
Αδαής κι αμαθής νιώθω!
Καλύπτοντας ένα κενό στην άμορφη μάζα της σκέψης, χίλια άλλα κενά ξεπηδούν και με πνίγουν...
Σ’ αυτή την αχόρταγη ζωή, μικρά σοφά αποσπάσματα από κείμενα αρχαίων φιλοσόφων, φυλλομετρούμε, χωρίς ποτέ να οικειοποιηθούμε τις ενδότερες αξίες τους.
Καθημερινώς απομακρύνομαι από τους κανόνες και τα προσχήματα που θέλουν τους ανθρώπους αρεστούς σε κοινωνία λεόντων. Αντιστέκομαι και φωνάζω πως ατόφιος θέλω να μείνω με τη δική μου σφραγίδα στο σώμα! Τίποτα δεν μπορεί να με κρατήσει με το ζόρι εκεί που συχνάζει το πλήθος. Μοναχικός οδοιπόρος με πανωφόρι την Ποίηση, προχωρώ… Πάντα με συναντάς να προχωρώ στο μοναχικό δρόμο της ποίησης, κοιτάζοντας μπροστά, τον ορίζοντα που διαγράφεται σε καθαρό ουρανό, αγωνιώντας να γνωρίσω το άρωμα των στίχων, ακούγοντας την ηχώ της ζωής και τα σκιρτήματα της καρδιάς μου!...
Ποτέ δεν ξέχασα τις αγωνίες, τους αγώνες, τους αιωνίους όρκους, τον ήλιο και τη θάλασσα… Κι όλες αυτές τις αγωνίες και τα οράματα: κοινά τα είδα με τις αγωνίες και τα οράματα όλου του κόσμου!
Με την Ποίηση έφτιαξα μια καινούργια πατρίδα που μπορώ να διαμένω χωρίς να με πνίγει...Χωρίς να μου φορολογεί τη σκέψη και τους στίχους. Μπορώ ανά πάσα στιγμή να την διασχίσω χωρίς να πληρώνω διόδια και καύσιμα. Το μόνο που χρειάζεται είναι το διαβατήριο της φαντασίας.
Ποτέ δεν κυβερνήθηκα από υπερκαταναλωτικό πνεύμα, τη διαφήμιση και τα επώνυμα είδη. Πάντοτε προσπαθώ να δίνω νόημα στη φθαρτή φύση μου και να δρομολογήσω τη ζωή μου σύμφωνα με τη θέληση του Θεού Με αθόρυβο και συνεχή βηματισμό να προχωράω με οδηγό την ηθική κι τη λογική που μου κληροδότησαν σεμνοί δάσκαλοι. Παιδί, ατόφιων ανθρώπων, που μ’ έμαθαν να ακουμπώ στην Αλήθεια, να τη χειρίζομαι με τρόπο που να μην επιτρέπει τη μεσολάβηση κανενός ψεύδους.
Δεν ζήτησα ποτέ μου πολλά. Βολεύτηκα με τα λιγοστά! καλύπτοντας τις γνωστικές και βιολογικές μου ανάγκες σύμφωνα με την σειρά προτεραιότητας που εγώ είχα επιλέξει. Σωστή οικογένεια, ήρεμη έγγαμη ζωή αφοσιωμένη στο καθήκον της συζύγου και στο καθήκον της μητρότητας, έμαθα να παίζω τους ρόλους μου διδασκόμενη από λάθη, αλλά κι από παραδειγματικά αρεστές συμπεριφορές˙ με την ατέρμονη προσπάθεια πάντα: να βελτιώσω τον Ανθρώπινο ρόλο μου, δίνοντας την πιο βαθιά πνοή ζωής στους απογόνους μου και στην κοινωνία..
Τους τραγούδησα ...Τους νανούρισα ...Τους νοσήλευσα…μένοντας για χρόνια άγρυπνη στο πλευρό τους. Όμως, τους τάραξα την ηρεμία… με τις ανήσυχες ρίμες των στίχων μου.
Προσπάθησα να εντρυφήσω στην άγνωστη κι ακατανόητη φύση μου... μα αδυνάτησα να δώσω εξηγήσεις σε καίρια ερωτήματα. Έτσι, αφέθηκα στοργικά στην εσωτερική μου φωνή, να με κατευθύνει με σύνεση και στοργή, γιατί ποτέ μου δεν άντεχα τις μεγάλες διακυμάνσεις. Τώρα, η Ποίηση κι εγώ, μαζεύουμε σαν μέλισσες το νέκταρ απ’ τους ανθούς και το κουβαλάμε στις κηρήθρες του μυαλού μεταποιώντας το σε μέλι για να τραφεί το μελίσσι. Και θα συνεχίσω όσο ζω την ίδια διαδρομή ανάβασης, και φτάνοντας εκεί που θα φτάσω… θα είμαι ήσυχη πως κάτι έκανα γι αυτούς που θα ακολουθήσουν πίσω από μένα.
Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου