«Σταγόνες Έρωτα»
Να ’ταν οι στάλες της βροχής, σταγόνες Έρωτα
κι άνυδρο χώμα το κορμί μου, να το υγράνουν
και να ανθίσει στης καρδιάς το καταχείμωνο
αυτό που δέντρο της αγάπης ονομάζουν.
Να ’ταν οι στάλες της βροχής, σταγόνες Έρωτα
κι εγώ να γίνω το δικό σ’ ουράνιο τόξο
κι όσα του νου σου συναντήσω γκρίζα σύννεφα
να καταφέρω με το χρώμα μου, να διώξω.
Να ’ταν οι στάλες της βροχής, σταγόνες Έρωτα
κι εγώ πετρόχτιστη να ήμουνα μια κρήνη
σ’ ενός βουνού την κορυφή, νερό να στάλαζα
κι εσύ διαβάτης διψασμένος, που το πίνει.
Να ’ταν οι στάλες της βροχής, σταγόνες Έρωτα
κι εγώ ας ήμουν των ματιών σου, ένα δάκρυ
κι εσύ, μαντήλι να γινόσουν να με σκούπιζες
το ύφασμά σου να ποτίσω απ’ άκρη σ’ άκρη.
Να ’ταν οι στάλες της βροχής, σταγόνες Έρωτα
κι εγώ νερό, για να με πίνεις στο ποτήρι
και να μεθάς δίχως κρασί κι ας είν’ αδύνατο
για μίας σπάνιας αγάπης το χατήρι.
Να ’ταν οι στάλες της βροχής, σταγόνες Έρωτα!!!
** Βραβευμένο το έτος 2012 με το Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας «Διοτίμα και Μούσες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου