Τα φτερά του αλήτη

Δεν είμαι η αίσθηση, δεν είμαι ο σπινθήρας,
ούτε η κοιμισμένη φλόγα στα ξερά κλαδιά.
Ένας γυμνός, ευέλικτος αλήτης που προσπερνά
με μακριά μαλλιά όλες τις πικραμένες θάλασσες,
όλους τους κουρασμένους τόπους
ρίχνοντας τη σπορά του άφθαρτου,
του ένοχου που ταράζει, έτσι ανώφελα
που το διαχειρίζονται οι πάντες.

Αυτός ο δασύφυλλος κορμός από ακτινοβόλες
υπάρξεις είναι αληθινός γκρεμός.
Δεν ταιριάζει η άβυσσος στα μάτια μας,
δεν κρύβεται στις καρδιές μας ο φθόνος
για τη στεγνή πραγματικότητα,
με την πλημμυρίδα των βουρκωμένων λέξεων
καταλαγιάζει πάνω στο χάδι
των ξεδιάντροπων σειρήνων.

Χρυσά κλωνιά στο δέντρο της ζωής μας
απλώνονται στη λύπη μας,
γύρω απ’ το χώρο αποτέφρωσης
ξεπερασμένων σκέψεων.
Ώριμο καμίνι της ψυχής διατηρείται
ζωντανό με καταφάσεις.
Διψά, πεινά για έρωτα, ταγμένα ιδανικά
κι όσο του λείπει η ευόδωση, η ανάταση
ορμάει στις κόψεις των πραγμάτων
με ξεδιπλωμένες τις δυνάμεις,
με άλματα του πνεύματος.

Μπορεί στον ουρανό ή στην ιδιότροπη μοίρα
που θέλει τους ανθρώπους να τρέχουν
στο καλούπι και βγαίνοντας
να λεν με λαχτάρα «εμείς»
να μη φωτοβολεί η αλήθεια,
γιατί τ’ όνειρο σαν αλήτης με σπασμένα φτερά,
κρυμμένο στο «εμείς» δεν αναπνέει πια
και κάθε πράξη που πάει να μετουσιωθεί
σε ευτυχία, το γκρίζο σύννεφο της ομοιομορφίας
τη σκοτώνει.

10/7/2008

Λάσκαρης Π. Ζαράρης