“Ο ροδώνας των ονείρων” από τον Κων/νο Παρδάλη.

“Ο ροδώνας των ονείρων”

Σαν όνειρο σημαδιακό, λευκά πουλιά πετάνε

σε καταγάλανο ουρανό και απ’ των ματιών τον ποταμό

δάκρυα χαράς, κυλάνε.

Λευκό πανί απλώνεται σε απέραντο ροδώνα

τείχη πανύψηλα κλειστά στη μέση του Χειμώνα.

Και εγώ;

Εγώ στην πύλη του μπροστά ν’ αναρωτιέμαι ίσως

τα τείχη αυτά τα φοβερά, μην κρύβουν κάποιο μίσος;

Τ’ αρώματα τα χρώματα αυτά είναι η αιτία

να μένουνε εσώκλειστα, να υπάρχει μια μαγεία.

Ρόδα λευκά της αθωότητας, κόκκινα του πάθους και του έρωτα,

κίτρινα της φιλίας, ροζ της ευτυχίας του ενθουσιασμού, κοραλλί της επιθυμίας,

λιλά της αγάπης με την πρώτη ματιά, ακόμη, ακόμη και γαλάζια.

Τι ευτυχία;

Ο μίσχος είναι σαν ζωή, σαν δρόμος μια ανηφόρα

τα πέταλα και οι ανθοί σαν χρυσαυγή σε μπόρα

και τα αγκάθια εχθρικά με τέχνη όλα βαλμένα

που χαίρονται, μα κρύβουνε πως είναι ερωτευμένα.

Και επάνω στα φύλλα στα πέταλα στον μίσχο, μικρές,  μικρές  δροσοσταλίδες

ξαπλωμένες ανάσκελα με το πρόσωπο στον ήλιο, περιμένοντας τις πρώτες ακτίνες του

να τις μεταφέρει εκεί ψηλά στο ουράνιο δώμα, εκεί όπου ανήκουν.

Ακόμη και ο Θεός έβαλε το χέρι του και ζωγράφισε  τα αγκάθια με τέτοια τέχνη έτσι

ώστε να μην ξεφύγει ούτε μια πινελιά για να μην χαλάσει αυτό το τέλειο.

Το Άνθος των ανθέων.

Κοιτώντας τα καταλαβαίνεις πόσο μικρός και ατελής είναι ο ανθρώπινος κόσμος.

Πώς κατάφερε η φύση να αγκαλιάσει και να κρύψει μια  τόσο ευαίσθητη ψυχή

μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο αγκάθια.

Γιατί τα ρόδα έχουν ψυχή, έχουν καρδιά, έχουν μάτια και κάθε μέρα ανασαίνουν και

ευλογούν τον Κύριο.

Σαν βλέπεις τόση Άνοιξη, στη μέση του Χειμώνα

εύχεσαι να ’χεις πάντοτε ζωή σαν του ροδώνα

αυτόν που ονειρεύεται καθένας στ’ όνειρο του

μ’ αρώματα μεθυστικά στ’ ακατανόητο του.

Θεέ μου, βοήθησε με να μην τελειώσει ποτέ αυτό το όνειρο.

Κων/νος Παρδάλης