ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ του Ντίνου Χριστιανόπουλου από τον Κωνσταντίνο Παρδάλη.

ΤΕΛΟΣ

Τώρα που  βρήκα πια μιαν αγκαλιά,
καλύτερη κι απ’  ότι  λαχταρούσα,
τώρα πού  μου ’ρθαν  όλα όπως  τα ’θελα
κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου,
νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.

      

Το ποίημα αποτελείται από πέντε στίχους γραμμένους από δέκα έως και δεκαπέντε συλλαβές.

Ποίημα γραμμένο χωρίς μετρική και σε λόγο πεζό, λόγος ο οποίος συμβάλλει με τον τρόπο του στη μουσικότητα και την υποβλητικότητα των συναισθημάτων του κειμένου, έχοντας ως απώτερο στόχο μια εικόνα συναισθηματικής και στιχουργικής προσήλωσης του κοινού στο κείμενο.

Τεχνική απόλυτα προσωπική, πρωτότυπη και ιδιαίτερη.

Τώρα που  βρήκα πια μιαν αγκαλιά

      

Έντονος ψυχισμός στη συνείδηση όλων των ακροατών ή αναγνωστών.

Καθαρή προσωπική αναφορά, αποτέλεσμα προσωπικής και καμιά φορά οδυνηρής αναζήτησης με όφελος την  προσωπική κατάκτηση.

Γράφοντας με τον τρόπο αυτό ο δημιουργός δημιουργεί μια νέα μνημοτεχνική στο σύνολο του κειμένου στο οποίο εντάσσεται το παρελθόν και το παρόν και ταυτοχρόνως τα τοπία της φαντασίας ως αντανακλάσεις ή προεκτάσεις του χαρακτήρα του ίδιου του δημιουργού.

Αγκαλιά, λέξη ζεστή, ίσως μεγάλη, ίσως μικρή.

Τόπος εναπόθεσης μητρικών ή ερωτικών ή ακόμη και τόπος μοναδικός και άβατος, των πιο γλυκών και αθώων συναισθημάτων μας.

Τόπος οικείος, τόπος μόνο δικός μας.

Ο τόπος μας, το καταφύγιο μας.

Ένα καταφύγιο που μπορούμε να κλάψουμε, να γελάσουμε, να ακουμπήσουμε το κεφάλι μας, να νοιώσουμε ασφάλεια ή και να κοιμηθούμε, ξέροντας ότι αυτή η ζεστή αγκαλιά δεν θα μας προδώσει ποτέ.

Προφανώς ο ποιητής αναφέρεται σε ερωτική αγκαλιά και όχι οποιαδήποτε άλλη, διότι χρησιμοποιούνται οι λέξεις «τώρα που  βρήκα πια» δηλώνοντας ευθαρσώς ότι την αγκαλιά αυτή την αναζητούσε στο παρελθόν και τώρα την βρήκε.

καλύτερη κι απ’  ότι  λαχταρούσα

Ποίημα που σφύζει από ρυθμική ελευθερία εντός ολιγοσύλλαβων και άνισων στίχων οι οποίοι «εξαναγκάζουν» τον ποιητή να μορφοποιήσει την εικόνα της φαντασίας και της σκέψεως του και να τις αναπαραστήσει εντός διαστήματος ελαχίστου χρόνου.

Χρησιμοποιούνται όσες λέξεις και συλλαβές απαιτούνται οι οποίες συνδέονται αμέσως με τις εικόνες δημιουργώντας μια αρμονική σύζευξη και κατάσταση και απολυτρωμένες πλέον από τα δεσμά του μέτρου, επιφέρουν την αναγκαία απόδοση των σκέψεων και συναισθημάτων του ποιητού, ακόμα και ως απρόοπτα αποτελέσματα λυρικής αρμονίας.

Αγκαλιά καλύτερη απ’ αυτήν που λαχταρούσε.

Ρήμα επιθυμίας «λαχταρούσε», ίσως προσδοκούσε, σημασία έχει ότι αυτή την αγκαλιά την περίμενε.

Ίσως περίμενε χειρότερη, πάντως αυτή που βρήκε ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να υπάρξει.

Ποίημα που αποπνέει κλίμα απαισιοδοξίας, μα κάποιας μικρής ελπίδος μ’ έναν ελαφρώς, ερωτικό αρωματισμένο αέρα. 

Έντονο κλίμα με γραφή βαθυστόχαστη, ελεγχόμενη υπερβολή ή ευτράπελη ειρωνεία, μαζί με λεπτό σκώμμα μέσα από τα οποία προβάλλει γνήσια η καθαρή ή αλγεινή αλήθεια.

τώρα πού  μου ’ρθαν  όλα όπως  τα ’θελα

Η εξαναγκασμένη φαντασία του ποιητού καταπατά τους νόμους της «συνέχειας» και της «λογικής», η γλώσσα κυριολεκτικώς «φουχτιάζεται» και οι φράσεις  συνταιριάζονται γοργότατα, η σκέψη αφυπνίζεται και άγει βιαίως το υποσυνείδητο προκειμένου να εξωθηθεί και να κατακλύσει μαζί με το συνειδητό, δηλαδή το «ποιητικό». Έτσι λοιπόν η συνέργια του συναισθήματος, του εγκεφάλου, της συνειδήσεως, του ασυνειδήτου, το λογικόν, το παράλογον, η σοφία, η μόρφωση και η «παραφροσύνη» του ποιητού τον οδηγούν στν δημιουργία ενός έργου απαράμιλλου κάλλους. Καταστάσεις τις οποίες ο ποιητής γίνεται ο εαυτός του και το ατομικόν ασυνείδητον γίνεται συλλογικό και κεντρίζει το δικό μας ατομικό και συλλογικό επίσης ασυνείδητο.

Τώρα  ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, και η ελπίδα γίνεται πραγματικότητα, τώρα έγιναν όλα όπως τα φαντάστηκε και όπως τα ήθελε και όπως τα ονειρεύτηκε.

κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου

Κι άρχισε να βολεύεται να νοιώθει χαρούμενος ή και ασφαλής ή και ευτυχισμένος.

Ποίηση με καινούργιους τρόπους έκφρασης αφήνει στον νου το περιθώριο για προσωπικά πετάγματα, ξετυλίγοντας τα συναισθήματα και κάνει τη φαντασία να καλπάζει, και αγωνιά και τρομάζει και εξαντλείται και δυναμώνει και μισεί και αγαπά και χαίρεται.

Και ύστερα λυπάται ξανά κι αποθαρρύνεται και συμπάσχει.

Έργο το οποίο κατορθώνει να συνταιριάζει την καλλιτεχνική εύρεση με την ηθική ιδέα.

Μέσα στο ποίημα του  Χριστιανόπουλου μπορεί να διακρίνει κανείς το παρελθόν κάτω απ’ τη σκιά ενός απειλητικού παρόντος και ενός δυσοίωνου μέλλοντος.

Δημιούργημα με μεγάλο ποιητικό εκτόπισμα.

Ο ποιητής αναμετριέται με τον εαυτό του και προσπαθεί να αποσυνδέσει εντελώς της διαπιστώσεις με τις αξιολογικές κρίσεις.

Ποίημα ίσως μελαγχολικό, αλλά αν πάμε από τη μελαγχολία στη φαντασία, τότε δημιουργούμε την ποιητική του νου.

         

«Μες στην κρυφή χαρά μου».

Λέξεις τοποθετημένες αρχιτεκτονικά οι οποίες δηλώνουν μυστικότητα για το γεγονός της αναζήτησης ή της έλευσης της αγκαλιάς.

Προσμονή και λύτρωση για κάτι που περίμενε χρόνια και χρόνια, για κάτι που με την πραγματοποίηση του «θα βολευόταν» ή θα ησύχαζε. Κρυφά όμως, χωρίς εξωτερικεύσεις.

Το ποίημα κρύβει στα βάθη του μια θεατρική δομή που του προσδίδει αυθεντικό και διακριτό προσωπικό  χαρακτήρα, αποκαλύπτοντας το κάτι βαθύτερο.

Συσσωμάτωση εκφραστικών δυνάμεων και ουσιαστικής εσωτερικότητας μάς συνεπαίρνει στην ατμόσφαιρα της, όπως το μπορούνε κάποια φυσικά αναπάντεχα φαινόμενα ή κάποια γεγονότα, όπου η ηθική ή η ψυχική και η αισθητική συμμετοχή μας είναι τόση, που η καρδιά ανατείνεται ή λυγίζει ολόκληρη από τον φόρτο μεγάλης και απροσδόκητης ποιητικής επιρροής. Γιατί στο ποίημα υπάρχει ένας διακριτός παλμός, ένα στιγμιαίο βύθισμα στον πυρήνα.

νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.

Είναι υπερβολή του ποιητή; Ασφαλώς και όχι.

Ποίημα με μεγάλη λυρική τόλμη, αποκαλύπτοντας στο έπακρο το βαθύτερο, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα μια μάχη με την ψυχή του, υπερνικώντας τη μακροχρόνια μάχη με τη ζωή, αποφεύγοντας τις προχειρότητες και  ψάχνει τα μεγάλα πηγαίνοντας μέχρι τα άκρα που  τα υπερβαίνει.

Μοναξιά που σε κυκλώνει ασφυκτικά υφαίνει το σάβανο της νοσταλγίας σε σημείο παθολογικό, αναπολώντας την προηγούμενη κατάσταση του παρελθόντος ή τη λάθος απόφαση, πιθανόν και τη λάθος προσμονή.

Όποιον όμως δρόμο και να θελήσει ν’ ακολουθήσει ο αναγνώστης, θ’ αναγκαστεί να ξαποστάσει κάμποσες φορές στις στιγμές εκείνες που ο δημιουργός του ποιήματος γίνεται άγγελος προσωπικών μηνυμάτων, που με σαφή τρόπο απευθύνεται προς όλους εμάς τους εισβολείς.

Ποίημα εξαιρετικής φαντασίας, πάθους και προβληματισμού, με μια σκαλωσιά αισθησιακής πλοκής και ποιητικής φροντίδας σε ολόκληρο το έργο, με διάσπαρτα ψήγματα ακατέργαστης συγκινησιακής παρόρμησης.

Διαβάζοντας αυτό το ποίημα θα δεις ότι υπάρχει μέσα του ένα σύννεφο που ταξιδεύει.

Αν κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά θα δούμε μέσα και τον εαυτό μας γιατί όταν κοιτάμε αυτό το ποίημα, γινόμαστε αυτόματα μέρος των παραστάσεων που προσλαμβάνουμε, κομμάτι του εαυτού μας. Το μυαλό μας είναι εδώ.

Το ποίημα διαλεγμένο για την ιδιαιτερότητα του και τη διακριτική υποβολή του μηνύματος σε γλώσσα κατανοητή.

Σε μια εποχή που οι αναγκαιότητες σκίασαν τις προτεραιότητες, είναι αναγκαίο να υπάρχουν  ποιητές σαν τον Χριστιανόπουλο, άλλωστε:

«Η τέχνη είναι μια τακτοποιημένη μέθη».

«Κάθε τέχνη όπου δεν συμμετέχει η φαντασία είναι αφόρητη».

Ευγένιος Ντελακρουά

Η προσέγγιση της αλήθειας μέσω της άρσης της λήθης στα πρότυπα του πλατωνικού κόσμου των ιδεών, για εμάς, αναδεικνύει την παραδοχή ότι όλα είναι δονήσεις.

Δονήσεις του σώματος, δονήσεις της ψυχής, ακόμη και δονήσεις του νου.

Κωνσταντίνος Παρδάλης